سال ‏هاست که علی علیه ‏السلام به مرگ مشتاق است؛ از همان روزها که غم عالم را در چاه می‏گریست و غریب و تنها، مردِ روز و عابد شب‏ های تار، در کوچه‏ های خلوت کوفه گام می‏زد؛ آن‏قدر آهسته که صدای گام‏ های مقتدر او را کسی نمی‏شنید و قامت بلند خلوصش را چشمی نمی‏دید.
ضربه دستان یداللهی ‏اش بر در منزلگاه یتیمان و فقیران را جز اهل خانه نمی‏ شناختند.
این هزارْتوی کفر و نفاق را باید روزی به حال خود گذاشت؛ وقتی به تاری و تیرگی خود انس گرفته است. افسوس کسی قدر علی علیه ‏السلام را نشناخت!
معصومه زارع

نوشتن دیدگاه