برای دیدن تصویر در اندازه بزرگتر بر روی آن کلیک کنید

کمال الدین دمیری از علمای بزرگ اهل خلاف می‌نویسد:
وتکلم بعد الموت أربعة: یحی بن زکریا حین ذبح، وحبیب النجار حیث قال یا لیت قومی یعلمون، وجعفر الطیار حیث قال: وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ (آل عمران / ۱۶۹) إلخ، والحسین بن علی رضی الله تعالى عنهما حیث قال: سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ (شعراء / ۲۲۷).

چهار نفر پس از مرگ صحبت کردند: یحیی بن زکریا (علیه السلام) هنگامی که ذبح شد و حبیب نجار (مومن آل یس علیه السلام) هنگامی که گفت ای کاش قومم می‌دانستند و جعفر طیار (علیه السلام) هنگامی که آیه «وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ» الی آخره را خواند و حسین بن علی (علیه السلام) هنگامی که آیه «سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُون» را گفت.

حیاة الحیوان الکبری، تألیف کمال الدین دمیری، جلد ۱،صفحه ۲۰۴، طبع دار البشائر