"وَ یُطعمون طعاماً “و "هل اتی" یش را
خدا به مدح علی گفته آیه هایش را
 
خبر رسید نبی را زمانه آزرده
دومیوه ی دل زهرا و مرتضایش را
 
برای شادی قلب گرفته ی زهرا
نوشت نسخه ی لطف گره گشایش را:
 
"کسی که نذر کند در قبال خواسته اش
گره زده به اجابت خدا دعایش را"
 
سه روز روزه گرفتند اهل بیتی که
گرفت بر سر آنها نبی کسایش را
 
به سائل و به یتیم و اسیر بخشیدند
کریم میدهد از هر چه خوش بهایش را
 
و این کرامت و احسان ادامه پیدا کرد
بخوان به صفحه ی تاریخ ماجرایش را
 
علی اگر چه که روزش به روزه شب می شد
قضا نکرده شبی بخشش غذایش را
 
همانکه قاسم الارزاق آنچه ماخَلق است
اگر تکان بدهد لحظه ای عبایش را
 
و فاطمه که قنوت نماز او می برد
همیشه جانب همسایه ربنایش را
 
همانکه از اثر بخشش گلوبندش
گرفته دست بشر دامن سخایش را
 
حسن به راه خدا بی بهانه می بخشید
سه بار زندگی اش نه،که کفش پایش را
 
حسین آنکه به بدو ورود با لطفش
پر از شکوه کرم کرد کربلایش را
 
چنان گذشت به حالش که از عطش آن روز
بلند کرد به گودال «نی نوایش» را
 
کمی عقب تر از آن بغض نهروان دیده
نشاند بر لب و دندان او عصایش را
 
رسید قصه به جایی که نان کوفه گرفت
به نیت صدقه دست بچه هایش را

حیدر منصوری