امام دهم یا امام هادی (علیه السلام) و فرزند ایشان امام حسن (علیه السلام) به عسکریین مشهورند و علت این نام‌گذاری آن است که این دو امام بزرگوار به اجبار و به دستور حاکمان عباسی مدت زیادی از عمرشان را در سامراء محصور بودند که در آن زمان، لشکرگاه و  پادگانی نظامی به شمار می‌آمد و زندگی آن حضرات به دلیل شدت نظارت، نظامی شده بود .

«عسکر» معرب «لشکر» است؛ یعنی لفظ لشکر وقتی وارد فرهنگ و زبان عربی شد آن‌را تبدیل به عسکر کردند و تمام معانی که در زبان عربی برای آن بیان کردند؛ مانند انبوه جمعیت، اجتماع افراد، محل اجتماع و زیادی از هر چیز در حقیقت بر گرفته از همین ریشه فارسی است .[۱] چنان‌که در زبان فارسی نیز برای لشکر یا عسکر غیر از معنای سپاه و نیروی منظم و معین از نظامیان معنای دیگری نقل نکرده‌‌اند .
البته در برخی منابع از شهری در خوزستان به نام لشکر و یا عسکر مکرم نیز نام می‌برند .[۲]
لقب عسکری هم برای امام یازدهم و هم برای امام دهم(علیهماالسلام) به کار رفته و به آن دو جناب عسکریین می‌گفتند

منابع:
۱- ر. ک: فیومی، مصباح المنیر، واژه «عسکر»؛ ابن منظور، لسان العرب، واژه «عسکر»؛ صاحب بن عباد، المحیط فی اللغه، واژه «عسکر»؛ جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، واژه «عسکر».  
۲- . ر. ک: دهخدا، علی اکبر، فرهنگ دهخدا، واژه «عسکر»؛ معین، محمد، فرهنگ فارسی، واژه «عسکر