ترمذی از علمای بزرگ اهل تسنن می‌نویسد:
سمِعَ رَجُلاً مِنْ أَهْلِ الشَّامِ، وَهُوَ يَسْأَلُ عَبْدَ اللهِ بْنَ عُمَرَ عَنِ التَّمَتُّعِ بِالعُمْرَةِ إِلَى الحَجِّ؟ فَقَالَ عَبْدُ اللهِ بْنُ عُمَرَ: هِيَ حَلاَلٌ، فَقَالَ الشَّامِيُّ: إِنَّ أَبَاكَ قَدْ نَهَى عَنْهَا، فَقَالَ عَبْدُ اللهِ بْنُ عُمَرَ: أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ أَبِي نَهَى عَنْهَا وَصَنَعَهَا رَسُولُ اللهِ، أَأَمْرَ أَبِي نَتَّبِعُ؟ أَمْ أَمْرَ رَسُولِ اللهِ؟، فَقَالَ الرَّجُلُ: بَلْ أَمْرَ رَسُولِ اللهِ، فَقَالَ: لَقَدْ صَنَعَهَا رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ.

مردی از اهل شام از عبد الله پسر عمر در مورد متعة حج پرسید، عبد الله گفت: حلال است.
مرد شامی گفت: لکن پدرت آن را حرام نموده است و از آن نهی کرده.
عبد الله گفت: اگر پدرم آن را حرام نموده، رسول خدا آن را حلال نموده و به آن امر کرده ، حال تو از امر کدامشان تبعیت می‌کنی؟
مرد شامی گفت: رسول خدا.
عبد الله گفت: قطعا رسول خدا انجام می‌داد.

سنن ترمذی، تألیف ترمذی، جلد ۲، صفحه ۱۷۵، چاپ دار الغرب