بعد از این‌كه حضرت زهرا علیهاالسلام آن خطبۀ غرّا را در مسجد پیامبر «صلی‌الله علیه وآله» بیان فرمود و غاصبان حق امیرالمؤمنین علیه‌السلام را رسوا نمود، در هنگام بازگشت از مسجد، رافع بن رفاعه به دنبال حضرت آمد و خطاب به ایشان عرضه داشت:
« يَا سَيِّدَةَ النِّسَاءِ! لَوْ كَانَ أَبُو الْحَسَنِ تَكَلَّمَ فِي هَذَا الْأَمْرِ وَ ذَكَرَ لِلنَّاسِ قَبْلَ أَنْ يَجْرِي هَذَا الْعَقْدُ، مَا عَدَلْنَا بِهِ أَحَداً»؛
اى سرور زنان! اگر ابوالحسن علی علیه السلام قبل از این كه مردم با ابوبكر بیعت كنند، با آنان سخن مى‌گفت و روشنگرى مى‌نمود، ما از او روی‌گردان نمیشدیم، و با فرد دیگرى بیعت نمىكردیم!»
حضرت فرمودند:
«إِلَيْكَ عَنِّي، فَمَا جَعَلَ اللَّهُ لِأَحَدٍ بَعْدَ غَدِيرِ خُمٍّ مِنْ حُجَّةٍ وَ لَا عُذْر»؛
«مرا به حال خود واگذار، كه خداوند بعد از جریان غدیر خم براى هیچ كس عذر و بهانهاى قرار نداده است.»
(دلائل الإمامة؛ ص۱۱۲)