عبدالواحد بن زید نامی می‌گوید: در حال طواف بیت الله بودم که دو دختر را دیدم که یکی به دیگری می‌گفت: «به حق المنتخب للوصیة و القاسم بالسویة» (به حق کسی که به عدل بیت المال را تقسیم می‌کرد) «و العادل فی القضیة» (در قضاوت هایش عادل بود) «بعل فاطمة الزکیة الرضیة المرضیة» (همسر حضرت فاطمة علیها بود) این طور نیست. پس گفتم: این صفت چه کسی است؟ دختر گفت: این صفت امیر المومنین علی بن ابی طالب (علیهما السلام) علم الاعلام و باب احکام و قسیم الجنة و النار هست.پس به او گفتم چگونه او را می‌شناسی؟ گفت: چگونه نشناسم در حالی که پدرم در رکابش در جنگ صفین کشته شد و به منزل ما آمد و به مادرم فرمود: ای مادر یتیمان چگونه صبح کردی؟ مادرم گفت:بخیر ولی این دخترم بیناییش را از دست داده.پس حضرت به من نگاهی کرد و  آهی کشیدند (و دو بیت شعر که نشانگر غم شدید حضرت از ایتام بود خواند) پس دستی بر صورتم کشید که الساعة بیناییم برگشت و الان شتر تند رو را در شب تاریک می‌بینم به برکتشان صلوات الله علیه.

الخرائج و الجرائح، تألیف قطب راوندی، جلد ۲، صفحه۵۴۳، چاپ مؤسسة امام مهدی علیه‌السلام