منصورى از عموى پدرش روايت مى‌كند كه به امام على بن محمد عرضه داشتم:
آقاى من دعايى به من بياموز كه به وسيله آن به خدا نزديكى جويم.
پس امام فرمود:اين دعايى است كه من خدا را بسيار به آن مى‌خوانم و از خدا خواسته‌ام كه هركس را پس از من در مزارم با آن بخواندش،نااميد نگرداند و آن اين‌چنين است:
 يَا عُدَّتِي عِنْدَ اَلْعُدَدِ، وَ يَا رَجَائِي وَ اَلْمُعْتَمَدُ، وَ يَا كَهْفِي وَ اَلسِّنْدُ، وَ يَا وَاحِدُ يَا أَحَدُ، وَ يَا قُلْ هُوَ اَللّٰهُ أَحَدٌ ، أَسْأَلُكَ اَللَّهُمَّ بِحَقِّ مَنْ خَلَقْتَهُ مِنْ خَلْقِكَ، وَ لَمْ تَجْعَلْ فِي خَلْقِكَ مِثْلَهُمْ أَحَداً، صَلِّ عَلَى جَمَاعَتِهِمْ، وَ اِفْعَلْ بِي كَيْتَ وَ كَيْتَ'
[بجای کیت و کیت حاجت خود را ذكر كن].

الأمالي (للطوسی)  ج۱ ص۲۸۰