علامه مجلسی (رضوان الله علیه) می‌نویسد:

شعبی می‌گوید:
در یک عید قربان حجاج مرا فراخواند و گفت: ای شعبی امروز، روز قربانی کردن است و اراده کردم مردی از اهل عراق را به دلیل دروغ بستن اش بر خدا و رسولش قربانی کنم.
پس شیخی را آوردند و حجاج به او گفت: به چه دلیل گمان کرده ای حسن و حسین (علیهماالسلام) فرزندان رسول خدا (صلی‌الله علیه وآله) هستند؟
شیخ جواب داد: این گمان من نیست بلکه قول کتاب خداست.

حجاج مقداری به فکر فرو رفت و گفت: شاید منظورت آیه مباهله است؟
شیخ پاسخ داد: به خدا قسم این آیه هم حجت بلیغه من در این مدعی است ولی به آن احتجاج نمی‌کنم؛
صورت حجاج زرد گشت و گفت: اگر غیر از این آیه ،آیه دیگری بیاوری از خونت می‌گذرم و ده هزار دینار به تو می‌دهم.
شیخ گفت :
در قول الله عزوجل: «و من ذریته داود و سلیمان» {انعام/۸۵}
 داود و سلیمان فرزندان چه کسی خوانده شدند؟
حجاج که حافظ قرآن هم بود پاسخ داد ابراهیم.
شیخ گفت: و دیگر چه کسانی از ذریة ابراهیم دانسته شدند؟
 پس حجاج ادامه آیه را قرائت کرد: «و ایوب و یوسف و موسی و هارون و زکریا و یحیی و عیسی»
به عیسی که رسید شیخ گفت: توقف کن، عیسی چطور ذریة ابراهیم می‌شود؟
حجاج گفت: از طریق مادرش مریم.
شیخ گفت: مریم به ابراهیم نزدیک‌تر است یا فاطمه زهرا (علیهاالسلام) به رسول خدا ؟
و عیسی به ابراهیم نزدیک‌تر است یا حسنین (علیهماالسلام) به پیامبر؟؟
پس گویا در دهان حجاج کلوخ انداخته شد و هیچ حرفی نتوانست بزند و گفت: آزادش کنید.

 بحارالانوار،علامة مجلسی،ج ۲۵،ص۲۴۳_۲۴۵،چاپ دار احیاء التراث العربی