در خطبه ی بسیار جالب و مهمی از امیرالمؤمنین علیه‌السلام در مورد حقوق متقابل امام و مردم روایت شده، آمده است که پس از درخواست همکاری مردم در مسیر حق، فردی از میان مردم برخاست و پاسخ داد:
شما امیر ما هستی و ما رعیّتت؛ با تو بود که خداوند عزّوجلّ ما را از ذلّت بیرون کرده و با عزّت توست که زنجیر [بیچارگی] را از گردن ما گشوده است. پس هرچه می خواهی اختیار نموده و دستور بده، که تو گوینده ای راست و فرمانروایی مسلّط هستی، و در هیچ کار سرپیچی از دستورت را روا نمی دانیم و هیچ علمی را با علمت همسان نمی سازیم.
پس امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود:
«هرگاه کسی عظمت خداوند در قلبش جای گرفت، هر آنچه غیر خدا در نظرش کوچک خواهد آمد...
و به درستیکه از پست ترین حالات حاکمان اینست که در مورد آنان تصور تکبر و فخر فروشی شود؛ و من خوش نمی دارم که شما گمان کنید مدح و ثناء شنیدن را دوست دارم؛ و به حمد الهی چنین نیستم...
پس مرا با ستایش های زیبا، مدح نکنید تا از مسئولیت حقوق و وظایفی که بر گردنم هست و هنوز انجام آن تمام نشده، خارج شوم...
و با من، آنگونه که با جبّاران و متکبران صحبت می شود، سخن مگویید؛ و همچون ملاحظه کردن از تندخویان، با من ملاحظه ای نداشته باشید؛ و با تعارف و تظاهر با من رفتار نکنید؛ و به من گمان نبرید که اگر حقّی به من گفته شود بر من سنگین خواهد آمد...پس هیچ گفتار حقّ و مشورت راستینی را از من دریغ مدارید، چه اینکه من هم تا خداوند کفایتم نکند به خودی خود ممکنست گرفتار خطا شوم؛ پس همگی ما تنها بندگانی مملوک خداوند هستیم...».
روضه کافی ۸/ ۳۵۵؛ نهج البلاغه خطبه ۲۰۷
