براین نیز بگذشت یکچند روز

دل از داد و دولت شدش دین ‏فروز

چو امر آمد از کردگارِ جهان

که پیدا شود رازهای نهان

به سالی شده مایه برتری

در او جمع مجموع نیک اختری

بدان تا شود راست کار جهان

ترازو شده طالع از آسمان

شده طالع سال و ساعت یکی

نکرده تفاوت به هم اندکی

خداوند آن زهره در اوج بود

به تثلیث رویش به طالع نمود

ز نهصد فزون بیست و یک رفته سال

ز اسکندری، روز، وقت زوال

مه آب، خورشید در برجِ شیر

کواکب قوی حال بالا و زیر

ده و نه ز شاهیّ پرویز، سال

مه اردیبهشت و به مسعود فال

رمضّان گذر کرده بیست و چهار

به دوشنبه، آمد ز پروردگار

سروش گزیده بَرِ مصطفی

به کوه حری داد مژده ورا

بدو گفت: «بر تو هزار آفرین

ز پرودرگارِ زمان و زمین

درودت فرستاد یزدانِ پاک

رسولِ خدائی در این تُوده خاک»

پیمبر بترسید چون این شنید

بزودی بَرِ تیغِ آن کُه دوید

گمانش چنان بود دیوانه شد

ز عقل و خرد پاک بیگانه شد

به دل گفت: «خود را به زیر افگنم

نهال حیاتم ز بُن برکَنَم

که مُردن ز دیوانگی بهتر است

خوشا آن که عقلش شده رهبر است»

چو خود را درافگند از آن کوهسار

فرشته گرفتش به بر استوار

نماندش که افتد از او بر زمین

نگه داشتش جبرئیل امین