جرّاح مداينى گويد:
از امام صادق عَلَيْهِ‌ السَّلاَمُ‌ در بارۀ سخن خداوند عزّ و جلّ‌ (كه فرموده است):
«كسى كه به ديدار پروردگار خود اميد دارد، بايد عمل صالح انجام دهد و در عبادت پروردگار خود، چيزى را شريك او قرار ندهد»، سؤال كردم.
فرمود: او بنده‌اى است كه عملى از طاعت‌ها را انجام مى‌دهد ولى قصد رضاى خدا را ندارد، مگر به عنوان تزكيه خود نزد مردم، علاقه‌مند است كه مردم متوجّه او شوند، اين همان كسى است كه در عبادت پروردگار خود شرك آورده است.

و فرمود: بنده‌اى نيست كه كار خير و خوبى را مخفيانه انجام دهد كه با گذشت روزگار، خداوند آن را به صورت خير و خوبى آشكار گرداند؛
و نيست بنده‌اى كه كار شرّ و زشتى را مخفيانه انجام دهد (و توبه نکند) مگر آن كه با گذشت روزگار،  خداوند شرى را از او آشكار مى‌گرداند.

عَنْ جَرَّاحٍ اَلْمَدَائِنِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : فِي قَوْلِهِ تَعَالَى
« وَ لاٰ يُشْرِكْ بِعِبٰادَةِ رَبِّهِ أَحَداً »
قَالَ هُوَ اَلْعَبْدُ يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ اَلطَّاعَاتِ لاَ يَطْلُبُ بِهِ وَجْهَ اَللَّهِ إِنَّمَا يَطْلُبُ تَزْكِيَةَ اَلنَّاسِ يَشْتَهِي أَنْ يُسْمِعَ بِهِ فَهَذَا اَلَّذِي أَشْرَكَ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ
وَ قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ خَيْراً فَتَذْهََبُ اَلْأَيَّامُ حَتَّى يُظْهِرَ اَللَّهُ لَهُ خَيْراً وَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ شَرّاً فَتَذْهَبُ اَلْأَيَّامُ حَتَّى يُظْهِرَ اَللَّهُ لَهُ شَرّاً .

الزهد  ج۱ ص۶۷

نوشتن دیدگاه