جناب رسول جعفریان مینویسند:
« مقتل خوانى در ايران پيش از عصر صفوى كاملا رايج بوده است. افزون بر آن، مقتل ابوالمفاخر رازى كه در جاى ديگر از آن ياد كردهايم نشان مىدهد كه تا چه اندازه اين كار مرسوم بوده است. در ايران، اين مراسم نه تنها توسط شيعيان بلكه توسط سُنيان نيز انجام مىگرفته است. اما در بغداد سُنيان حنبلى در برابر شيعهها مقاومت مىكردهاند.
در بغداد متعصبان سُنى مراسم عزادارى براى "مصعب بن زبير" بر پا كرده و هجدهم محرم را به اين كار اختصاص دادند. آنها بهطور گروهى به مسكن رفته قبر او را زيارت مىكردند و براى او گريه و زارى سر مىدادند.
ابن عماد حنبلى و ديگران به تفصيل دراينباره سخن گفتهاند. اين اقدام كاملا مسخره به نظر مىرسد چون مصعب، هيچ ويژگى قابل قبولى ندارد.
از جمله روزهاى ديگرى كه در برابر عاشورا مطرح شد «يوم الجمل» بود.
ابن كثير نوشته است: در سال ٣٦٣ و در روز عاشورا، روافض بدعتهاى خود را آشكار كردند و فتنۀ عظيمى در بغداد بين اهل تسنّن و شيعيان رخ داد. هر دو كمعقل بوده يا اصلا فاقد آن بودند... و شرح آن اينكه:
«اهلسنّت، زنى را سوار بر شتر كرده، او را عايشه ناميدند؛ يكى را طلحه و ديگرى را زبير كردند و گفتند كه "نقاتل اصحاب على" و بدين شكل، عدّهاى از دو طرف كشته شدند.» اين نكته افزودنى است كه در سال ٣٨٦، قبرى كهنه در بصره يافت شد كه مردم آن را قبر زبير ناميده و بنايى و مسجدى و قناديلى براى آن فراهم كرده، خدام و موقوفاتى برايش قرار دادند. اين هم مىتوانست در برابر مزار امام حسين عليه السلام و ساير امامان مدفون در عراق باشد.»
تاریخ تشیع در ایران، ص ٨٢۵ (ر.ک: تصویر الحاقی)
برای دیدن تصویر در اندازه بزرگتر بر روی آن کلیک کنید
پینوشت۱: مقابله کنندگان با عزاداری شیعیان بر مصایب حسینی علیهالسلام غافل از این مطلباند که: «اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤمنینَ لا تَبْرُدُ اَبَداً»
پینوشت۲: استاد ما علامه شیخ محمدرضا جعفری ره میفرمودند : سنیان عراق غالباً، حنبلی بودند. رفتار خشن و خارج از منطق و عقلانیت ملاهای آنان کاری کرد که تقریباً مذهب حنبلی در عراق، منقرض شد.
به عنوان مثال یکی از شیوخ حنابله فردی بود به نام ابی عبدالله بربهایی ، او یک جماعتی در بین حنابله داشته که وجوه مقدسین حنابله جزء تیپ این آقا بوده اند! اینها در بغداد جنگ و آدم کشی های زیادی راه انداختند. یکی از حوادثی که به وجود آوردند حادثۀ سال 323 هجری است. اصحاب بربهایی کارشان این بود که به مساجد میرفتند و میایستادند. هر کس رد می شد به او میگفتند که تو عقیده ات اینست که خدا بر عرشش نشسته است یا نه؟ اگر میگفت تعالی الله، یعنی شأن خدا بالا تر از اینست، یک کتک مفصلی به قصد کشت به آن بد بخت میزدند.
همینان زیارت قبور ائمه را و بد گویی از زوار آن قبور و بدعتگزار خواندن آنان را مشی خود قرار داده بودند از این رو همیشه در بغداد بین زوار مرقد مطهر سید الشهداء سلام الله علیه و این حنابله کتک کاری و کشتار بوده است؛
منبع : کانال برهان
