ابن حجر عسقلانی از عُلمای بزرگ اهل سنت عُمَری می نویسد :

يَدُلُّ عَلَى جَوَازِ التَّحْرِيقِ فِعْلُ الصَّحَابَةِ وَ قَدْ حَرَقَ أَبُوبَكْرٍ الْبُغَاةَ بِالنَّارِ بِحَضْرَةِ الصَّحَابَةِ وَ حَرَقَ خَالِدُ بْنُ الْوَلِيدِ بِالنَّارِ نَاسًا مِنْ أَهْلِ الرِّدَّةِ وَ أَكْثَرُ عُلَمَاءِ الْمَدِينَةِ يُجِيزُونَ تَحْرِيقَ الْحُصُونِ و المراكب على أَهلهَا قَالَه الثَّوْريّ وَ الْأَوْزَاعِی.

عمل صحابه دلیل بر جایز بودن سوزاندن انسان است، همانطور که ابوبکر هم طغیانگران را در حضور صحابه با آتش سوزاند و خالد بن ولید هم عده ای از اهل رده را با آتش سوزاند. و اکثر علمای مدینه سوزاندن افراد و احشام را جایز دانسته اند. این قول را سفیان ثوری و اوزاعی نیز گفته اند.

فتح الباري بشرح صحیح البخاري، جلد ٩، صفحه ٢٧۵

برای دیدن تصویر در اندازه بزرگتر بر روی آن کلیک کنید

نوشتن دیدگاه