ذهبی روایت کرده:
«فَلَمَّا تُوُفِّيَتْ جَاءتْ عَائِشَةُ لِتَدْخُلَ فَقَالَتْ أَسْمَاءُ: لاَ تَدْخُلِي. فَشَكَتْ إِلَى أَبِي بَكْرٍ. فَجَاءَ فَوَقَفَ عَلَى البَابِ فَكَلَّمَ أَسْمَاءَ. فَقَالَتْ: هِيَ أَمَرَتْنِي. قَالَ: فَاصْنَعِي مَا أَمَرَتْكِ ثُمَّ انْصَرَفَ.»
وقتی فاطمه (علیها السّلام) از دنیا رفت، عایشه خواست کنار او برود، اسماء بنت عمیس مانع شد و اجازه نداد. عایشه به ابوبکر شکایت کرد و گفت: اسماء نمیگذارد که من نزد فاطمه (علیها السّلام) بروم. اسماء در جواب ابوبکر گفت: بانویم به من دستور داده که چنین کنم. ابوبکر گفت: آنچه را که به تو دستور داده انجام بده. (سیر أعلام النبلاء، ط_الحدیث، ج۳ ص۴۲۳)
ضمنا ذهبی این بخش از روایت را نیاورده که در کتب متقدّم بر خودش موجود است:
«سپس عایشه و ابابکر با حالت تمسخر و تحقیر به تابوت اشاره کرده و به اسماء گفتند: برای زهرا (عليها السّلام) هودج عروس ساختهای اسماء گفت: این تابوت را به دستور بانوی خود ساختهام.
... وَ قَدْ جَعَلَتْ لَهَا مِثْلَ هَوْدَجِ الْعَرُوسِ، فَجَاءَ أَبُو بَكْرٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ فَوَقَفَ عَلَى الْبَابِ، وَ قَالَ: يَا أَسْمَاءُ مَا حَمَلَكِ أَنْ مَنَعْتِ أَزْوَاجَ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَدْخُلْنَ عَلَى ابْنَةِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَ جَعَلْتِ لَهَا مِثْلَ هَوْدَجِ الْعَرُوسِ». (السنن الکبری، البیهقی، المحقق: محمد عبد القادر عطا، الناشر: بيروت - لبنات، ج۴ ص۵۶)
جالب اینکه نه تنها عایشه اجازه ورود نداشت، بلکه پدرش نیز اجازه نداشت، و پاره تن رسول اکرم صلی الله علیه و آله شبانه و غریبانه دفن شد تا برخی افراد نتوانند در تشییع شرکت کنند. آنقدر مسئله عدم حضور ابابکر واضح است که سُنّیان دیگر مجال إنکار نیافتند (صحيح بخاری، المحقق: محمد زهير بن ناصر الناصر، الناشر: دار طوق النجاة، ج۵ ص١٣٩)
ولی ناچار شدهاند وجوهی برای آن دست و پا کنند، زیرا چه عیبی بزرگتر از این که مدّعی خلافت رسول اکرم صلی الله علیه و آله، در تشییع پیکر یگانه دختر رسول اکرم شرکت نکند!!!! لذا به هذیانگویی روی آوردهاند.
در یکی از توجیهات گفتهاند:
«از آنجا که تشییع دختر رسول اکرم (علیهما السّلام) در دل شب بود، علی (علیه السّلام) دلش نیامد ابابکر را از خواب بیدار کند تا حضور پیدا کنند.»
«يحتمل أنه لكون الدفن ليلاً، فكره علي إيقاظ أبي بكر من نومه» _
(التحبیر، الکحلاني، ت: ابومصعب، الناشر: مَكتَبَةُ الرُّشد، الرياض، ج۳ ص۷۶۵)
نمیدانم بخندیم یا گریه کنیم!!! آیا در حال سُکْر این سخنان گفته شده یا در حالت عادی؟!!!!
