احمد بن شعیب نسایی(۲۱۵ ـ ۳۰۳ ق) صاحب كتاب سنن نسائی از صحاح اهل تسنن ، از محدّثان پُر تألیف و سخت کوش اهل تسنن به شمار می آید.
در سفرش به دمشق ـ که در اواخر عمرش اتّفاق افتاد ـ وقتی مردم را منحرف و معاند با امیر مؤمنان(علیه السلام) یافت، کتابی در فضائل ایشان نگاشت که سببِ برخورد و بی مهری شامیان با او و شهادتش شد.
سیر أعلام النبلاء : ج۱۴ ص۱۲۹، تهذیب التهذیب : ج۱ ص۹۴ ش۶۶
سیوطی، می گوید: «از نسایی در خصوص روایاتش در باب فضائل معاویه پرسیدند.
گفت: من فضیلتی برای او نمی دانم، مگر این سخن پیامبر(صلی الله علیه و اله) که فرمود: "لا أشبع اللّٰه بطنه؛ خدا، شکمش را سیر نکند".
از این رو اهل شام، او را سخت، کتک زدند و وی را از مسجد، بیرون انداختند. وی به رمله رفت و در آنجا مُرد».
شرح سنن النسائی، سیوطی، مقدّمه
تهذیب الکمال، ج۱، ص۳۲۸