«هوای عشق تو»
ای نامزد به نام تو در نامه قبول *** یا ایّها النّبی و یا ایّها الرَّسول
باران رحمتی تو که از آسمان جود *** بر عاشقان تشنه جگر کردهای نزول
کی در حریم حرمت جاه و جمال تو *** هر یاوه گرد را رسد اندیشه دخول
حاشا که از تو روی نتابم خلیلوار *** چون نیست آفتاب تو را آفت افول
هر چند رفت طاقتم از جان و جان ز تن *** واللّه لیس حُبّک عَن مُهجتی نزول
گر کاذب است دعوی عشق تو بهر چیست *** فی عینی البَکاء وَ فی جسمی التخول
در سر هوای عشق تو جامی کشیده است *** سر در گلیم فقر به بیغوله خُمول
«ملک رسالت»
سلامٌ علیک ای نبیّ مکرّم *** مکرّمتر از آدم و نسل آدم
سلامٌ علیک ای ز آباء علوی *** به صورت مؤخرّ به معنی مقدّم
سلامٌ علیک ای ز آغاز فطرت *** طفیل وجود تو ایجاد عالم
سلامٌ علیک ای ز اسماء حسنی *** جمال تو آیینه اسم اعظم
سلامٌ علیک ای به ملک رسالت *** تو را خاتم المرسلین نقش خاتم
سلامٌ علیک ای شناسا به صد سر *** که روح الامین در یکی نیست محرم
سلامٌ علیک ای ز ابر نوالت *** مرا کشتزار اَمل سبز و خرّم
هزاران تحیّت ز حق باد فایض *** به روح تو و آل و صحبت تو هر دم
به تخصیص آنان که هستند با تو *** به یک جا ز جنسیّت تام منضم
اگر فیض نورت نبودی نمودی *** یکی ملّت کفر و اسلام با هم
و گر راه خلد از تو روشن نگشتی *** که رستی ز ظلمات قعر جهنّم
ز سعی تو شد فتح ابواب مغلق *** ز نطق تو شد کشف اسرار مبهم
جَزاک الذّی عَمّ جُودا و برّا *** وَ اَرْضاکَ عنّا و صَلّی وسَلّم
تویی یا رسول اللّه آن بحر رحمت *** که باشد محیط از عطای تو یک نم
جگر تشنگانیم از ره رسیده *** تَرَحّمْ عَلَیْنا بِماءٍ تَرَحّم
درونها فگاریم و دلها جراحت *** ز لطف تو داریم امید مرهم
گشادیم بار سفر در دیارت *** چو جامی ز بار گنه پشتها خم
رجا واثق آمد به فضل تو ما را *** که این بارها گردد از پشت ما کم
گشایی به تخلیص ما لب که آمد *** تو را فتح باب شفاعت مسلّم
«گوهر یکتای مدینه»
ماییم که چون لاله صحرای مدینه *** داریم به دل داغ تمنّای مدینه
سودای بهشت از سر دانا برود لیک *** ممکن نبود رفتن سودای مدینه
هرگز به تماشای بهشتت نکشد دل *** گر چشم گشایی به تماشای مدینه
بگشای چو گل گوش که از وحی الاهی است *** گلبانگ زنان مرغ خوش آوای مدینه
کعبه که بود بادیه پیمایش جهانی *** خواهد که شود بادیه پیمان مدینه
طوبا که سر افروخته بر ذروه عرش است *** شاخی است ز نخل چمن آرای مدینه
نبود گهری در صدف بحر ارادت *** پاکیزهتر از گوهر یکتای مدینه
خرما چو خوری دانه همی بوس که باشد *** تسبیح ملک دانه خرمای مدینه
دیده است مدینه به مثل شخص جهان را *** چون مردم دیده همه ابنای مدینه
پا کرده ز سر کن ز مدینه طلب دین *** کز سر همه دین آمده تا پای مدینه
از میم مدینه نگر اینک که چگونه *** دین است مرتّب شده تا های مدینه
کوثر که شنیدی نبود تشنه دلان را *** جز ساغر آب از کف سقّای مدینه
شد جای کسی خاک مدینه که نشاید *** جز قمّه عرش از شرفش جای مدینه
مرغ ازلی لحن که از زمزمه اوست *** در رقص ابد صخره صمّای مدینه
کالای مدینه چو بود خاک ره او *** ملک دو جهان قیمت کالای مدینه
تا خاک مدینه شده دریا ز وجودش *** عقل کل و غواصّی دریای مدینه
نایافته خضرت زنم چشمه وجودش *** نزهتگه خضر آمده خضرای مدینه
سقف حرم اوست به صد مشعله نور *** این گنبد فیروزه به بالای مدینه
آفاق همه منتظر مقدم اویند *** و او پردگیِ مهد معلّای مدینه
هر چند که در خاک خراسان شده محبوس *** جامی که بود عاشق شیدای مدینه
دارد به خود امید که فردای قیامت *** سر برزند از شُقّه خارای مدینه
منبع : نشریه گنجینه ، فروردین و اردیبهشت 1385 ، شماره 58
