داستان «یک جرعه شیر»

(زمان خواندن: 3 - 5 دقیقه)

آمدیم همه آمدیم از مکه به شهر پیامبر که تا آن روز یثربش می گفتند و از آن روز که به قدوم پیامبر متبرک شد در یک اتفاق ناگفته، آن را «مدینه» نامیدند.
آن روز که پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و آله آمدند، ولوله ‏ای بود در شهر. مردم، سرودخوانان و شادی‏ کنان، به استقبال آمده بودند. ما، مهاجران شهر مکه هم که زودتر از پیامبر آمده بودیم، همپای آنان بودیم؛ در شادی‏ ها و سرود خواندن‏ ها. شتر پیامبر که از دور پیدا شد، بزرگان قبایل دویدند و افسار شتر را گرفتند و اصرار، پشت اصرار که باید در قبیله ما فرود بیایی و در منزل ما، منزل کنی. پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ وآله لبخندی زد و گفت: «راه شترم را رها کنید که خودش دستور دارد» و شتر جایی نایستاد و همچنان آمد تا به محله «بنی نجار» رسید. در میان شهر و در قطعه زمینی که خالی بود، ناگهان زانوهایش را خماند و خوابید. آن جا نزدیک خانه «ابوایوب» بود. ابوایوب بی‏ معطلی دوید و بار و بنه حضرت را به کول گرفت و به خانه رفت.
دوباره صدای مردم درآمد: «ای رسول خدا! خانه و قبیله ما را منور کن». پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ وآله این بار گفت: «مرد، با بار و بنه خویش است».
شهر پیامبر همه چیز داشت؛ جز مسجد. پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و آله روز بعد همان زمین جلوی خانه ابوایوب را خرید و فرمان داد تا مسجد بسازیم. همه مشغول کار شدیم و من هم. خود رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ و آله هم آمدند و مثل یکی از ما کار می‏کردند. من دلم نمی‏خواست رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ وآله در آن گرما خشت و سنگ به دوش بگیرد. دلم می‏خواست به جای حبیبم هم کار می‏کردم. سنگ‏های بزرگ را می ‏آوردیم تا پایه‏ های مسجد را بسازیم. همه مسلمانان، یک سنگ حمل می‏کردند؛ ولی من هر بار که می‏آمدم و می‏رفتم، دو سنگ می ‏آوردم؛ یکی برای خودم و یکی به نیت حبیبم رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ وآله. دوستان مسلمانم نیز گاهی سر به سرم می‏گذاشتند و یک سنگ دیگر هم روی سنگ‏ها می‏گذاشتند. یک بار سینه به سینه حبیبم به هم رسیدیم؛ من از شوخی دوستانم شکایت کردم و گفتم: «اینها مرا می‏کشند»! حبیبم با مهربانی گرد و خاک را از موهایم پاک کرد و گفت: «نه عمار! تو را گروهی ستمکار می‏کشد. تو آنها را به بهشت می‏خوانی و آنها تو را به دوزخ» و آن گاه دوباره نگاهم کرد و گفت: «افسوس... و آخرین توشه تو از دنیا، جرعه ‏ای شیر است». من دیگر چیزی نگفتم؛ اما همه مسلمانان، آن روز، این سخن پیامبر را شنیدند و یادشان ماند.
آه... امروز دیگر، خیلی سال از آن روز گذشته، دیگر پیرمرد شده ‏ام. نود سال از خدا عمر گرفته‏ ام و چشمانم سیاهی می‏ رود؛ به خود می ‏آیم. دیگر رمقی برایم نمانده است. سر اسب را به سختی برمی‏گردانم. جنگ، روزهاست که ادامه دارد. هر روز جنگیده ‏ایم؛ حمله، پشت حمله و حالا... با ضربه‏ای که «ابوعادیه» به پهلویم زده، خون از پهلویم بیرون می‏زند و روی زین اسب چکه می‏کند. می‏آیم تا به صف رزمندگان خودمان برسم. دیگر توان نشستن روی اسب را ندارم. از درد به خود می‏پیچم. رزمندگان از اسب پیاده ‏ام می‏کنند؛ روی زمین زانو می‏زنم و می‏گویم: «آب، آب...».
غلامم «رشد» می‏دود. مشک کوچکی را از زین اسبش باز می‏کند و کاسه‏ ای کوچک هم در می‏ آورد. سر مشک را می‏گشاید؛ کاسه را پر می‏کند و به دستم می‏دهد. به کاسه نگاه می‏کنم. شگفتا! آب نیست؛ شیر است. می‏گویم: «صدق رسول الله؛ حبیبم، پیامبر خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ وآله چه راست گفت»! رزمندگان با شگفتی می‏گویند؛ «ابو یقظان! چه شده است»؟ می‏گویم: «حبیبم گفته است آخرین توشه تو از دنیا، جرعه ‏ای شیر است...».
دوباره به ظرف نگاه می‏کنم؛ شیر موج بر می‏دارد. جوانی را می‏بینم که می‏ آید و دست روی شانه ‏ام می‏گذارد. تازه جنگ صفین شروع شده است. جوان می‏گوید: «ای ابویقظان! مرا علی علیه ‏السلام فرستاده است. من در شک و تردیدم و نمی‏توانم با اینها بجنگم؛ آخر سپاهیان معاویه هم مثل ما مسلمانند؛ نماز می‏خوانند؛ صدای قرآن خواندنشان تا این طرف جبهه می ‏آید؛ نمی‏دانم چه کنم! علی علیه‏ السلام گفته است که پیش تو بیایم». به او می‏گویم: «آن پرچم سیاه را می‏بینی که آن جا در قلب لشگر شام، روی خیمه معاویه در اهتزاز است»؟ می‏گوید: «آری». می‏گویم: «ما با این پرچم، سه بار در زمان رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ و آله جنگیده‏ ایم و اینک این همان پرچم است که دوباره به اهتزاز در آمده است. اینها به ظاهر مسلمانند. معاویه و پدرش وقتی در مقابل قدرت اسلام، قافیه را باختند، مسلمان شدند؛ اما همیشه در کمین بودند تا زهر خود را بریزند و امروز همان روز است. این گروه ستم‏کار برای رسیدن به دنیای آلوده ‏شان برابر جانشین پیامبر، صف‏ آرایی کرده ‏اند. امروز شیطان سر از کمین‏گاه خود بیرون آورده است؛ برو و خاطرجمع باش که امیرالمؤمنین علی علیه‏ السلام پیشوای بر حق است».
کاسه شیر در دستم می‏لرزد. از فکر بیرون می‏ آیم. «رشد» می‏گوید: چرا نمی‏نوشی؟ بعد کمکم می‏کند؛ کاسه را به دهان می‏گذارم و شیر را می‏نوشم. این وعده حبیبم رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ وآله است؛ روی زمین می‏افتم و بار دیگر حبیبم را می‏بینم. این بار او به طرف من می‏آید؛ آغوش باز می‏کنم و به سویش می‏روم...!