سلام بر تو، که وارث نیکان و آبروبخش نیاکانی.
سلام بر تو، که نیازمندان را باب الحوائجی.
سلام بر نام معطر و زیبایت، که الهام‏ بخش صبوری و شکیبایی و بردباری و حلم است.
سلام بر سجاده ‏ای که از اشکهایت ‏خیس می‏شد.
و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می‏نهادی.
و بر آن دستها، که به درگاه خدا می‏گشودی.
سلام بر آن گوهرهای غلطانی که از آسمان چشمانت‏بر گونه نورانی‏ ات می‏چکید.
سلام بر کند و زنجیری که از بوسه بر دست و پایت قداست‏یافت.
سلام بر مرقد نورافشانت، که آسمان تیره عراق را روشن و جانهای شیعیان مظلوم آن‏دیار را گلشن ساخته است.
سلام بر تو و بر پدران و فرزندانت، بر شیفتگان و پیروانت.
سلام بر تو، که مایه افتخار اسلامی و شیعه به وجود تو می ‏بالد.
ایران، همراه عشق تو، پیکر فرزندان بسیاری از نسل تو را در آغوش کشیده است.
خراسان، راضی است که «رضا»ی تو را دارد.
شیراز، حمد می‏کند که «احمد» تو در آنجاست.
قم، «عاصمه‏» تشیع و فقاهت، «معصومه‏» تو را در بردارد.
و ... شهرها و روستاهای بسیار، نوادگان تو را چونان گنجی در سینه‏ های خود به ‏امانت نگه می‏دارند و هر کدام منبع برکت های فراوانند.
حتی «حوزه علمیه‏»، درخت پرثمری است که در بوستان حرم دخترت روییده و شکوفه ‏ای است که بر شاخه «حرم اهل بیت‏» شکفته است.
سلام بر تو و بر اراده و صبوری‏ ات.
سلام بر تو، که حکومت ‏ستم، از نستوهی تو به ستوه می ‏آمد.
زندان بانان، اسیر صفا و عبودیت تو می‏شدند.
سلام بر تو و بر تن رنجورت که در ژرفای تاریک مطامیر، محبوس و معذب بود، و برجنازه مطهرت که بر «جسر بغداد» نهاده شد.
سلام بر تو ... امام مظلوم و مسموم، زجر دیده زندان جفا، رداپوش محنت در راه ‏خدا، جرعه نوش جام بلا، به عشق مولا مبتلا.
سلام بر تو و بر حرم تو در کاظمین، که قبله اهل ولاست و کعبه عشق است و منزلگه ‏شوق.
سلام بر تو، کاظم آل محمد(ص)!
زندانی بغداد
دور از رهگذرهای بی‏ فکر گوشه شهر مردان خفته در دل سرد زندان بغداد رادمردی خداترس، خفته «موسی کاظم‏»، آن جان بیدار دور از دیده‏ های سحرخیز می‏شمارد گذشت زمان را سال و ماه و شب و روز و هفته قلب او روزنی سوی «الله‏» در دلش عشق ایزد نهفته رهبر و مقتدا هست و الگو در عملها و افکار و گفته مرد ایمان و تقوا و نیکی رهنمایی خبیر و دل آگاه سجده ‏های سپاسش مفصل نام حق بر زبان، گاه و بیگاه کند و زنجیر بر دست و گردن می‏کند با خدایش مناجات «موسی‏» و روبه دربار فرعون؟ فکر خامی است، هیهات، هیهات! گشته مغضوب دربار هارون لیکن از اوست راضی خدایش گوش سنگین دربان زندان آشنای دعا و صدایش با تنی خسته، اندام رنجور روزها روزه، شبها عبادت هم نوا با صداهای زنجیر می‏کند متن قرآن تلاوت جرم او چیست؟ آزاده بودن تن به دلخواه هارون ندادن هست فرجام ایمان، «شهادت‏» یا که در کنج زندان فتادن «موسی جعفر» آن جان بیدار تا ابد، زنده و جاودان است مرقد پرفروغش هماره جلوه ‏ای ماندگار و عیان است
امام خوبی‏ ها
برای حضرت امام کاظم(ع)
از صدای عبور زندانبان سایه‏ های بلند لرزیدند در تاریک بسته شد با خشم سنگهای سیاه ترسیدند باز شمعی غریب تنها ماند در دل ظلمت ‏سکوتی سرد باز عطر نیایشی پیچید باز نیلوفر دعا گل کرد یک فرشته دو بال سبزش را زیر پای امام خود گسترد اشک او را فرشته ‏ای دیگر سبحه (1) ذکرهای پاکش کرد از دریچه دو چشم خشم آگین آفتاب صبور را می‏دید در حصار سیاهی و زنجیر رویش باغ نو را می‏دید یک صدای غریب در جانش روز و شب مثل درد می‏ پیچید بر خود از سوز بادهای شک چون درختان زرد می‏ پیچید: رسم رفتار با امام این نیست با امام، این امام خوبی‏ها آسمان بلند مهر و عشق ساحل بی‏کران خوبی‏ها ناگهان دستهای زندانبان از نگاه امام لرزیدند در دلش نور توبه جاری شد چشم هایش به گریه خندیدند
مهدی الماسی
____________________
1- سبحه: تسبیح

نوشتن دیدگاه