آه از حسین و داغ فزون از شماره ‏اش      ***    وآن دردها که کس نتوانست چاره ‏اش
فریادهای العطش آل و عترتش      ***    تبخال های لعل لب شیرخواره ‏اش
آن اکبری که گشت‏به خون غرقه عارضش      ***    آن اصغری که ماند تهی گاهواره ‏اش
آن جبهه شکسته و حلق بریده اش      ***    آن ریش خون چکان و تن پاره پاره اش
آن ماه چارده که زخون بست هاله‏ اش      ***    آن آسمان که زخم بدن بد ستاره اش
آن سر که بر فراز نی از کوفه تا به شام      ***    بردند تا تبیره و کوس و نقاره اش
آن نوعروس حجله حسرت که دست کین      ***    تاراج کرد زیور و خلخال و یاره ‏اش
آن کودکی که درگه یغمای خیمه گاه      ***    از گوش برد دست‏ ستم گوشواره اش
آن بانوی حریم جلالت که چشم خصم      ***    می‏کرد با نگاه حقارت نظاره ‏اش
آن خسته علیل که با بند آهنین      ***    بردند گه پیاده و گاهی سواره‏ اش
آن دست ‏بسته طفل یتیمی که خسته گشت     ***    پای برهنه از اثر خار و خاره ‏اش
داغی که کهنه شد بیقین بی‏اثر شود      ***    وین داغ هر زمان اثرش بیشتر شود

(ادیب الممالک فراهانی)

نوشتن دیدگاه