بوی بهار می‏رسد / نسیم از درختان آویزان شده است / خورشید در شبه جزیره می‏رقصد / بیابان ‏ها، به استقبال صبح فرش شده ‏اند / پرتوهای هدایت، درخشیدن گرفته ‏اند / شب، مرده است و فانوس رستگاری، بر فراز کوه ‏ها حکم می‏راند.
«ستاره‏ ای بدرخشید و ماه مجلس شد»
زمین، به ارث صالحان رسیده است و ندای برادری، از دل میدان‏ های جنگ قبایل برمی‏خیزد.
دل‏ها، در آستانه کلام وحی، به زانو درآمده ‏اند و رنگ‏ها، از سیاه تا سفید، در یک صف نشسته‏ اند تا سرود وحدت بخوانند.
«اسوه حسنه» آمده است
عشق، فرمانرواست و توحید، انگشت‏ ها را به هم گره زده است. عشق، فرمانرواست و اسوه خداباوری آمده است تا پل‏ های شکسته قلب‏ ها را پیوند بزند.
امین مردم، امانت‏دار رسالت الهی خواهد شد، تا ندای فروخفته حقیقت را به گوش مجاز پرستان زمین برساند و بگوید که خدا یکی است، هدف یکی است و معنای زندگی، دویدن به سمت جاذبه ‏های نورست.
اسوه انسان‏ باوری آمده است تا قفل‏ های خشکیده بر افکار و اندیشه ‏ها را بگشاید و به روح ‏های زندانی شده در قفس خاک، صراط رهایی بیاموزد و بگوید «یا أیُّها الانسان، انک کادحٌ الی رَبک کدحا فملاقیه».
آمده است؛ تا...
مهر خاتمیت بر انگشترش نقش خواهد بست، تا تحریفات گذشته را بپیراید و «دین حنیف» و «دین قیم» را مژده بدهد به ساکنان سراچه انس که در جست‏جوی نشانه اند.
خاتم النبیین آمده است تا حجت الهی را بر خاک‏ نشینان تمام کند و کتاب وحی را ببندد.
صاحب خلق عظیم آمده است تا ظرف وجود آدمیان را از مکارم اخلاق لبریز سازد، فضیلت‏ های فراموش شده را به کوچه‏ ها و خیابان‏ ها بازگرداند، اشتیاق ‏های خاموش شده را دوباره برافروزد، برای شب‏ های هجران نور بیاورد، برای سفره ‏های فقیر نان بیاورد. آمده است تا بر لب‏ های یتیم، لبخند بکارد و بر دل‏های مریض، امید.
آمده است تا شمع باشد، تا آیین دلبری کردن را به انسان‏ها بیاموزد. جهان، برخاسته است؛ برخیزید که محمد مصطفی صلی‏ الله‏ علیه‏ و ‏آله آمده است!

میثم امانی