بشکاف آسمان! اینک تمام رحمت حق را در یک زمان با هم فرو بریز.
با ابرهای مشتعل عشق، بارانِ آگاهی بباران بر فراز پیکر مردی که خود، عصاره آسمان است و آگاهی.
خود عصاره عشق است.
هان ای حرا، ای غار پُرشکوه، ای مثلث نورانی! ای نقطه تلاقی خورشید و کهکشان، آن‏گاه که جبرییل، خورشید گونه، آسمان را شکافت و ابرها را کنار زد تا به کهکشانی در خاک بپیوندد؛ کهکشانی که دیرگاهی است خفته بود و منتظر؛ منتظرِ شکفتن، منتظر نورانی بودن و روشن کردن. سرزمینی را که در ظلمانیِ شبانِ بی پایان به اسارت نشسته بود.
مردی در انتظار لحظه حادثه، لحظه ‏ای برای گسیختن زنجیرها از روح آن همه انسان که برده ‏وار، در زیر بارِ سنگ‏ های تراشیده به دست خویش، لِه می‏شدند.
مردی در انتظار لحظه موعود، آن گاه که آسمان، تبر ابراهیم را بار دیگر به دست فرزند ابراهیم دهد تا لرزه‏ای بر پیکر بت خانه ‏ها افکنده شود.
مردی در انتظار که دست دختران خردسال عرب را بگیرد و از گورهای تازه آب خورده بیرون کشد؛ پس آن گاه، دیگر هیچ مادری دختر نوزادش را از ترسِ گورهای از پیش کنده شده، پنهان نخواهد کرد.
اینک ای بزرگ مرد! برخیز که لحظه حادثه فرا رسیده است: «اِقْرَأْ» یا محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم !
بخوان به نام پروردگارت که تو را آفریده است.
پروردگاری که دختران خردسال را برای زنده به گور شدن خلق نکرده است و نیز سنگ ‏ها را برای پرستیده شدن.
پروردگارت که ظلمات جهل را از تو و از قوم تو خواهد زدود و بی شک، همین است رسالت عظیم تو.
پس اقراء یا محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و ‏آله‏ و سلم ! این است همان لحظه‏ ای که غار حرا، عمری ناله‏ های شبانه تو را در انتظارش شنیده بود. پس خلوت خود را بشکن و از کوه فرود آی که اینک گاهِ توست.
برخیز و فرود آی که جهانی اینک تو را فریاد می‏زند. برخیز و فرود آی که کعبه ‏ای که یادگاه خداوند یگانه تو و نیای توست، اینک از بت‏ های سنگی به ستوه آمده است؛ بت‏ هایی که در جامه خدای یگانه، سال‏ هاست که نقش گرفته ‏اند و اگر تبر ابراهیمی دوباره، در کار نباشد، همچنان هر روز در این نقش، ماندگارتر خواهند شد؛ پس تبر بردار و به یقین «بسم اللّه‏» بگو و پا بر گرداب این توفان هرزه بگذار. در توفان این سرزمین که موج جهل، هر لحظه ویران می‏کند و فرازمندتر بر می ‏آید.
پس ایمان می ‏آورم به تو، و به خدای یگانه ‏ای که به فریاد می‏خوانی‏ اش.
ایمان می‏ آورم که تویی برگزیده خداوند عشق و آسمان و آن که آفرید، پس می‏خوانم: «إقراْ بِسْمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَق»

مهدی میچانی فراهانی