تو را چه باک وقتی که موریانه ‏ای، از دشمنان تو قدرتمندتر باشد! حالا بگذار هرچه می‏خواهند عهدنامه ‏ها بنویسند و پیمان ‏ها ببندند. آن‏گاه که خداوندگار پیمان ‏ها و عهدها، تو را برگزیده باشد، پیمان نامه ‏های حقیر ایشان به چه کار خواهد آمد، جز به جویدن موریانه‏ ها؟!
گرچه این صحرا سخت تشنه است و سوزان؛ اگرچه پیشنهادها و توفان‏ های رنج، تو را محاصره کرده‏ اند؛ امّا اراده استوار و قلب صخره وار تو رنج صحراها و شنبادها را، از میان آتش سنگی، بی‏گزندی، پشت سر خواهد گذشت و روح ایمانت در سوهان حوادث صیقل خواهد خورد و چونان خورشید، برّاق و شفاف تابیدن خواهد گرفت. بلا، تقدیر ناگزیر هر معشوقی است. فرصتی است برای عشق ورزیدن. بلا، پیش از آن که سنگ مَحَکی برای معشوق باشد، شیوه زیبایی برای خودنمایی عشق است. پس اینک ای مرد! این، بلای بزرگ تو و قوم توست که چنین بر شما فرود آمده است. چنین مجالی بر شما غنیمت باد!
تو را و قوم تو را چه باک از گرسنگی؟! چه باک از آتشی که آسمان به صحرا فرو می‏ بارد؟! اینک اگرچه بر آذوقه‏ ای اندک، بسنده می‏کنید؛ امّا دور نیست آن‏گاه که روشنای ظفر بر چشمان شما بتابد. بگذارید این رنج ‏ها چونان آتشی، پولاد دل‏ های شما را آبدیده کند؛ دور نیست زمانی که دروازه ‏های مکّه را بر شما بگشایند، از هراس تیغ‏ هایتان که به شجاعت آب داده ‏اید، و دور نیست که بت خانه بزرگ حجاز، معبد یگانه پرستان مؤمن شود. دور نیست زمانی که میراث شکوهمند ابراهیم علیه‏ السلام ، بار دیگر عظمت خفته خویش را باز یابد. دور نیست که کعبه رفیع، تا قرن‏ های بی ‏پایان نگین ارجمندی شود در حلقه عاشقان زایر.
تنها به چنین مژده ‏ای وامیدی است که می‏شود نه‏ تنها سه سال، بلکه تا هر زمان که لازم باشد، در صحرای خشک، تاب آورد بی‏آن که لحظه ‏ای پای ایمانی بلغزد، و کلامی به گلایه، در گوش خاک مسجد ...
حجم صحرا سراسر سرشار از ایمان است و عشق. حتی غلیظ ‏ترین شن بادی که از این صحرا بگذرد، زلال خواهد شد. نسیمان صبحگاه، هر سحر که تاختن می‏آغازند، ابتدا سری به شعب ابی‏طالب می‏زنند.
تا از موج بازدم ایمان آورندگان نفسی برگیرند و از این نصیب، فضای حجاز را عطرآگین کنند.
درود به قومی که عاشقانه ایستاد و به زانو ننشست! آری، وقتی که زانو را به قدرت ایمان محکم کنی، وقتی که عشق را نفس بکشی، داغ‏ترین صحراها به بازدمی گلستان خواهد شد.
و... از عهدنامه‏ ها چه باک، آن جا که موریانه‏ ها نیز تسبیح می‏گویند؟!

مهدی میچانی فراهانی