در دوران سخت که قحطی عاطفه، بیداد می‏کرد، ابوطالب از حمایت محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله دست برنداشت. در دورانی که پر از بی‏ وفایی و ریا بود، او به محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله وفادار ماند و چون جان شیرین، دوستش می‏داشت. حالا محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله باید رحلت خورشید را بپذیرد. باید خودش به تنهایی، ذهن کج داس‏ ها را به راه راست هدایت کند؛ بدون حامی؛ اما دل دریایی محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله، قرص است که خدا هست؛ «ومَن یتوکل علی اللّه فهو حَسْبُه».
اندوه پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله
کوچه پس کوچه‏ های مدینه را پشت سر می‏گذارد و با هر گامش، لحظه ‏ها پژمرده می‏شود.
غم و اندوه، از چهره ‏اش می‏بارد. کنار قبری زانو می‏زند و می‏ نشیند. باورش نمی‏شود که آسمان، زیر خاک دفن شده است و تکیه ‏گاه محکم او فرو ریخته.
مرگ ابوطالب، سفر نبود؛ هجرت بود از وطنی که روحش را می ‏آزرد و از وطنی که دوستش نداشت.
بارها می‏خواست پرواز کند؛ ولی اجازه پرواز نداشت. پیله‏ های دلش، درد می‏کرد؛ ولی قادر نبود درد سیالش را بر زبان جاری کند و فریاد بزند.
سرانجام، پیله را پاره کرد و پرید و رفت؛ دنیا برایش پیله بود و تنگ. پیله دنیا را رها کرد و رفت و محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله را به خدای محمد سپرد.
محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله دریا دریا گریستن را آرزو داشت؛ ولی دست به کمر گرفت و از کنار قبر بلند شد. حضور بهشتی ابوطالب را کنار خودش حس می‏کرد و این حس قشنگ، به او نیروی مضاعف می‏داد.

بهزاد پودات

نوشتن دیدگاه