صدای پای شبانگاه را می‏شنوم، گویی هزار مسافر خسته، بی ‏رسیدن به مقصد، در سینه ‏ام نفس نفس می ‏زنند! بر شانه ‏های خاک سر گذاشته ‏ام. رخسار روز، رنگ باخته است و صدای های‏ های حادثه، رهایم نمی‏کند. خیره مانده ‏ام روزی این چنین فرو خفته را با آهنگ خاموش گام‏ های خورشید.
این روزها قناری‏ ام از بند می‏رود     این آخرین رسول خداوند می‏رود
باید از تمام وجودم بنالم!
باید گلویم عزادار باشد!
باید کلمات، بوی اندوه بگیرند! آخرین پیامبر خدا، بال گرفتن در هوای نور را آغاز کرده است ـ پریدن در هوای معطر رسیدن ـ .
آسمانم سخت بارانی است. کسی از درون، در تنم ضجه می‏زند، گلویم را مجال سرودن نیست. اندوه می‏ بافم. در خویش فرو ریخته ‏ام. طلوع شب، آغاز فراقی است جانگداز.
بیمناک ایستاده ‏ام.
او مطمئن ایستاده است؛ ایستاده تا خداحافظی کند. هر آنچه ستاره، در گودی چشم ‏هایش فرو ریخته است. اندوه در من شدت گرفته است. آرام می‏گذرد و بر برکه‏ های آسمان، ملایک نجوایش می‏کنند. هنوز دنبال تکیه ‏گاهی چون او می‏گردم.
شب در تنم پنجه می‏کشد. باید چشم ‏هایم را به آسمان بیاویزم. این داغ، ویرانم کرده است.
جبرئیل، به پیشواز آمده است و تنها چشم ‏های مشتاق پیامبر، در خور دیدار اوست.
ایستاده تا بگذرد. جاده‏ های فرادست، انتظار گام‏ هایش را می‏کشد. مکه، بغض دیرین خویش را شکسته است و مدینه، های ‏های می‏گرید.
از شعب، صدای اندوه سال‏ها سکوت بلند است و گردنه ‏های حجاز، چشم در چشم حادثه، بر سینه می‏کوبند.
شب، مداوم شده است و دروازه‏ های شفق بسته. آسمان، رنگ دیگری گرفته است. دریچه ‏ای باز و پیامبر، چشم در چشم ملکوت، به رسیدن می ‏اندیشد.
دستم را به سایه ‏های برآمده از اندوه گرفته ‏ام؛ سخت در معرض ویرانی‏ ام.

حمیده رضایی

نوشتن دیدگاه