ما یتیم شده ‏ایم.
حتی گذشت قرن‏ ها نتوانسته این گرد غمناک یتیمی را از گونه‏ هایمان پاک کند.
می‏گویند خاک سرد است و فراموش کار؛ اما داغ دل ما که هنوز می‏جوشد و از چشم ‏هامان سرریز می‏شود به یادتان.
ما همه فرزندان شما هستیم. درست است که زمان و مکان، فاصله انداخته بین حضورمان؛ اما برای شما که نگاه آسمانی ‏تان عبور می‏کند از لامکان، دلجویی از فرزندان یتیم، آسان است. ای رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله ! ما همه یتیمان شماییم؛ حتی اگر از نسل پاک علی علیه ‏السلام و فاطمه علیه السلام نباشیم، حتی اگر بوی مدینه هم به مشاممان نرسیده باشد، حتی اگر مهمان یک لحظه کعبه هم نباشیم، حتی اگر پایمان را هم از محدوده شهرهامان بیرون نگذاشته باشیم؛ شما پدرمان هستید، جدمان و همه هستی‏مان.
گفتار و رفتار شما، چراغ راه ما شده است. بی‏ شما، بی‏ فروغ می‏مانیم و گمشده.
بی ‏شما، بی ‏کس می‏مانیم و غربت ‏زده.
حالا که شما را به ظاهر از دست داده ‏ایم، احساس یتیمی، تمام لحظه ‏هایمان را عزادار کرده است. حالا که شما را در جوار رحمت ازلی می ‏بینیم، بیشتر احساس نیاز می‏کنیم به رحمت و مهربانی‏ تان.
تو را به خدا به ما سری بزنید؛ به یتیمانتان، به ما مسلمانان.

سید حسین ذاکرزاده