باید خشت بر خشت گذاشته شود؛ با دست‏ های آسمانی رسول. باید بنا شود حریم امن الهی، با دست‏ های یاری‏ دهنده علی علیه ‏السلام .
خیل ملائک، صف به صف ایستاده ‏اند؛ برای اقامه نماز در اولین مسجد مسلمانان.
از آسمان، رشته‏ های نور است که کشیده می‏شود تا زمین.
مدینه در پوست نمی‏گنجد. اولین خشت‏ های قبا، دست‏ های رسول، بوی خوش بهاری شکفته.
هنوز ایستاده ‏ای.
نفس‏ های ملائک، تو را همچنان به یاد روزهای گذشته می ‏اندازد.
هنوز هر خشتت جوانه می‏زند؛ هر بهار، تویی و یاد دست‏ های محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله .
هنوز نفس می‏کشی در هوای سرشار ایمان.
هنوز پلک‏ های آسمان باز است و خاطره بنایت جاری.
هنوز صدای صلوات مسلمانان می‏پیچد در ارکانت.
تو را چه زیبا و ساده بنا کرد رسول صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ، با آن نگاه مشتاق و قلب تپنده در سینه زمان.
قبا! تو را از یاد نمی ‏برد تاریخ؛ مدینه به داشتنت مباهات می‏کند.
قبا! هوای حوالی‏ات رقیق! ایستاده در سپیده دمان شوق! پلکی در خاموشی و فراموشی بر هم نزنی.
تو را پا بر جا می‏خواهد زمان؛ آن گونه که تا همیشه، نامت در شریان‏ های تاریخ بجوشد، آن گونه که هنوز پای هر دیوارت، ردّ گام‏های ملائک باشد و بوی بهار تازه نفس ‏های علی، آن گونه که هنوز صدای پیامبر بپیچد، در لابلای دیوارها و جداره ‏هایت و جوانه زند بر خشت خشتت.
قبا!
بایست؛ آن چنان که تاریخ، تا همیشه یادت را زنده نگه دارد.
قبا!
تو را دست‏های سرشار آب و آینه بالا برده است، در تو تکثیر همه زیبایی‏هاست
پای هر ستون، خنکای یاد پیامبر خدا جاری است. محکم روی پاهایت بایست بی گزندی.
حمیده رضایی

نوشتن دیدگاه