اگر همه روزهایم را به نامت کنم، کم است.
اگر تمام صفحه ‏های تقویم را به یادت ورق بزنم باز هم کم است.
اگر لای تک تک برگ ‏های روزگار، گل ‏های محمدی برای تبرک بچینم، باز هم کم است.
اگر ثانیه‏ هایم را به عطر صلوات، عطرآگین کنم، باز هم کم است. کم است تمام صفحه ‏های روزگار و تمام قلم ‏ها که از تو بنویسند و روزها و شب‏ها که از تو بگویند.
تو، آینه گردان لطف پروردگار و بازتاب مهر الهی هستی. تو برترینی ای رسول رحمت!
از تو می‏ گویم که واژه ‏ها با نام تو، راه ارادت می ‏پیمایند.
وقتی که در جنگ بدر، بر دروازه اولین پیروزی بزرگ اسلام در برابر کفر ایستادی و غنایم بسیار برای جبهه حق به ارمغان آوردی، همه در اندیشه بودند که تو با این همه غنیمت چه خواهی کرد؟ سعد وقاص، از اشراف زادگی ‏اش می‏گفت و رییسان قبیله‏ ها از شأن و بزرگی‏شان تا سهم بیشتری بگیرند. و تو از بلندای عدالت، تمام دیوارهای طبقاتی را شکستی و دستور دادی غنایم، میان همه، برابر تقسیم شود؛ بی‏ هیچ امتیازی.
تو، تمام جاده‏ های خاکی زمین را با گل ‏های صفا و سادگی و مهربانی ‏ات، گلستان کردی. برای عطش بهشتی آدم، ردپای آسمان را به یادگار گذاشتی.
برای دل‏تنگی انسان، آینه انسان کامل را به او سپردی و الفبای سعادت را در آموزه ‏هایت هجی کردی.
هرچه از تو بگویم، بنویسم و بخوانم، باز هم کم است.
تمام دنیا تشنه معارف توست ای واپسین حلقه رسالت! ای رسول رحمت!

حورا طوسی

نوشتن دیدگاه