امشب بر آستان تو ساییده ‏ام سری    ***    وا کرده ‏ام به سمت تو درهای دیگری
درهای دیگری همه از جنس آسمان    ***    شاید شبیه ماه، از این کوچه بگذری!
پاییز بود و هیمنه بادهای تلخ    ***    تا ناگهان گذشت شمیم معطری
با آب و دانه کلماتش نشسته است    ***    ... بر گنبد بلند نگاهت، کبوتری
آه ای شمیم پاک که در لایه ‏های خاک    ***    در عطر باغ ‏های معلق، شناوری
نام تو از کمند خیالم گریخته است    ***    ای ماه! از من و کلماتم، فراتری
ای آن که خاک از تو پر از رنگ و بو شده!    ***    ای کاینات از نفست زیر و رو شده!
ای بارش مکرر خورشید بر زمین!    ***    بر حلقه بلند فلک، آخرین نگین
بر صخره‏ های سخت زمان ایستاده‏ ای     ***    ای ماه! روی چشم جهان ایستاده ‏ای
خورشید اگر که گرم غزل‏ خوانی تو بود    ***    از تابش طلایی پیشانی تو بود
ای موج آفتابی دریای کاینات!    ***    ای فصل ناسروده منظومه حیات!
بی‏ تابم و به سقف کلامت نمی‏رسم    ***    هرگز به آستانه نامت نمی‏رسم
می‏آید از تمام زوایا، صدای تو    ***    کِل می‏ کشند پنجره ‏ها در هوای تو
از صبح خاک تا شب افلاک رفته‏ایم    ***    در جست و جوی شعشعه آشنای تو
آیینه‏ زار حیرت یک قوم تشنه بود...    ***    پیشانی منور محراب‏سای تو
ای آب‏ها گداخته از هرم آه تو!    ***    ای کوه‏ ها گریخته در شانه ‏های تو!
خواندی؛ تمام خاک، چراغانی تو شد    ***    ای آبشار ماه روان از حرای تو!
ابراهیم قبله آرباطان

نوشتن دیدگاه