متن ادبی «معجزه خاتم»

(زمان خواندن: 2 - 4 دقیقه)

حرا، لحظه ‏های شکوهمندی را به تماشا نشسته است.
آسمان به فرش نزدیک شده است تا اوج روح فرشیان را با مقیاس‏ های آسمانی بسنجد و ناتوان است و «اقرا بسم ربک...» زمین را می‏لرزاند.

پيامبر اکرم حضرت محمّد مصطفى صلى الله عليه وآله وسلم

محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله اینک تنها امین زمینی ‏ها نیست؛ او امین آسمانیان شده است. او امین خداوند است و این‏بار، امانت، آیه ‏های روشن وحی است و صاحبان امانت، آن سوی حرا.
و محمّد باید از کوه سرازیر شود و به سمت آنان بشتابد. باید آنها را نیز در این معجزه سهیم کند.
او «رحمة للعالمین» است.
امین خدا از کوه پایین می ‏آید و خداوند، از جلوه ذات خود بر روی زمین، می‏ بالد به فرشتگان و از پنجره ‏های آسمان، عرشیان، سرک می‏کشند تا بار رسالت را بر روی دوش خیرالمرسلین ببیند.
و امین خدا با گام‏ های استوار، به سمت خانه در حرکت است .
عطر آیه ‏های روشن آسمان بر لبانش جاری است.
قلبش از معارف آسمان و زمین آکنده است.
روحش از پله ‏های آسمان بالا رفته است و درجه ‏های روشن نور را بی‏ پروا از زیر گام ‏هایش می‏گذراند.
عظمت انسان مشهود است بر اهل آسمان و زمین.
روشنی، تازه تولد یافته است در کوچه پس کوچه‏ های داغ مکّه و آیه‏ ها از زبان انسان، آهنگ دیگری دارد؛ آهنگ عبودیت، آهنگِ «وحده لا اله الا هو»، «قولو لا اله الا الله تفلحوا».
و گویی زمین است که مبعوث شده است و بار آسمان اینک بر دوش زمین است.
زمین، استوار، آسمان را بر دوش دارد.
زمین، مرکز ثقل آفرینش است و محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ، معجزه خاتم.
أللّهُمّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ.
طنین صدایی در کوه
علی سعادت شایسته
«اقراء»
صدای کیست که می ‏پیچد؟
صدای کیست که این‏گونه در پیراهن صخره ها می‏پیچد؟
صدای کیست که ستارگان را خیره کرده و ریسمانی از نگاهشان را به سمت صدا کشانده است؟
«اقراء»
صدای کیست که این‏گونه محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله را مات خود کرده است؟!
صدای کیست که این‏گونه محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله را... چرا محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله؟!
«اقرا باسم ربک الذی خلق.
و صدا می‏ پیچد، صدای سعادت انسان‏ها صدای برادری، صدای برابری، صدای کمال... صدای عشق، گوش صخره ‏ها تیز می‏شود.
دشت‏ها آغوش می‏شوند برای در بر کشیدن این صدا آه، کوه ‏ها شانه نحیفی برای این رسالتند. صخره ‏ها گوش ‏های شنیدن این صدا نیستند. جنگل‏ها پاهای رفتن با این کوله ‏بار نیستند. جاده ‏ها تحمل این راه دشوار را ندارند. پس کیست آن که جامع این همه باشد؟! کدام دل؟ کدام دست؟ کدام پا؟ کدام؟
به پاهای این مرد نگاه کنید؛ استوار استوار است.
چنان با سینه گشاده ایستاده که به یاد «اَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَک» می‏افتی.
در توان هیچ آفریده ‏ای نیست.
این سینه حامل کتابی است که صاحب کتاب گفته «لَوْ اَنْزَلْنا هَذَا الْقُرانَ عَلی جَبَل لَرَأیْتَهُ خاشِعا مَتَصَدِّعا مِنْ خَشْیَةِ اللّه».
آری! توان کوه ‏ها، این برنامه را، این کلمات را نمی‏تواند به دوش بکشد. این سختی از آن محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله است. محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله را برای این راه برگزیده‏اند. محمد سینه گشاده این کلمات است. پاهای محمد است که استواری خداوندی را برای این راه پرفراز و نشیب دارد.
«اقرا باسم ربک الذی خلق» کلمات، به سبکی نسیم، بر گوش ‏های محمد می‏نشیند و او سرشار از شوقی عظیم، گوش جان می‏سپارد به کلمات دلنشین خدا. و آرام تکرار می‏کند آن‏چه را که شنیده است.
تکرار می‏کند 23 سال عشق را.
تکرار می‏کند 23 سال برادری را، 23 سال سختی را، کار شکنی را، خون را شمشیر را.
تکرار می‏کند آن‏چه را که در گوشش طنین می‏ اندازد. تکرار می‏کند...
و تکرار می‏کند «یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک» را.
تکرار می‏شود آن‏چه را که محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله پایه‏ریزی کرده بود. تکرار می‏شود با 12 شانه تحمل، 12 پای پر صلابت و 12 سینه گشاده.
حالا می ‏فهمیم چرا خدایش گفته:
«انا اعطیناک الکوثر»
محدّثه رضایی