اشارات :: مرداد 1386، شماره 99
می‏آید تا رونق ادب و عشق را به تجلی بکشاند. عباس می‏آید تا نظام سرسپردگی در مسیر حق و عدالت را بنیان نهد و مسیر پویای بیداری را رقم بزند.
می‏آید تا پدر فضایل باشد و اباالفضل بودن را به جهانِ عشق بنمایاند.
یا عمو! دست خودت را به زمین جا مگذاری!     آب‏ها را چه کسی جز تو به امضا برساند؟
کربلا! منتشرِ عشق، تویی، هرچه تو کردی     عقل، خود را به خطوط تو مبادا برساند!
این بوسه‏ها و گریه‏ها دیگر برای چیست؟
مانده‏ام این بوسه‏ها برای چیست؛ بوسه‏های مکرر؛ آن هم بر فرق و پیشانی و دست!
مانده‏ام چرا امروز، همه حال دیگری دارند؛ هم مولایم علی علیه‏السلام و هم خودم! شاید به‏خاطر این باشد که اولین فرزندم را از نسل آفتاب، به دنیا آورده‏ام؛ شاید برای این باشد که نمی‏خواهم غنچه‏های باغِ زهرا علیهاالسلام ، او را رقیب خود بدانند! اما آنها که از همیشه شادترند؛ حتی تا به حال آنها را این‏قدر خوشحال ندیده‏ام. شاید هم این فرزند نورسیده، علی علیه‏السلام را به یاد گذشته و شکفتن حسن و حسین علیهماالسلام انداخته! اما این بوسه‏ها چه؟ «اسماء» هم نگاه‏های معنی‏داری به ما می‏کند و هرچه می‏کوشد نگاه بارانی‏اش را از من پنهان کند، نمی‏تواند. به یقین این بوسه‏ها علتی دارد. آخر هیچ کار اولیا، بی‏دلیل و نشانه نیست. خدایا! این چه حالی است دیگر؟! به بزرگی‏ات سوگند، خود می‏دانی بیش از خود و کودکم، نگرانِ مولایم هستم؛ آخر نمی‏توانم نمناکی چشمانش را تحمل کنم. خدایا کمکم کن، کمکم کن!
تو دیگر «ام البنین» شده‏ای
دیگر بس است فاطمه جان، گریه نکن. ببین چگونه فرزندان فاطمه علیهاالسلام دارند غمناک، نگاهت می‏کنند! دلت می‏آید شادی تولد برادرشان را با ریزش اشکت تلخ کنی؟! تو که حتی یک‏آن هم راضی نیستی آنها را غمگین ببینی؛ پس بس کن دیگر بی‏بی‏جان.
تو حالا داری ام البنین می‏شوی. مگر نخواسته بودی تو را فاطمه صدا نزنیم؟! مگر نخواسته بودی بچه‏ها تو را کنیز خود بدانند؛ نه در جایگاه مادرشان؟! مگر برای همین اسمت را عوض نکردی؟ پس بس کن دیگر. آری! می‏دانم راضی هستی به رضای خدا، حالت را می‏فهمم. حتی این را هم می‏دانم که به خاطر این واقعه و فدایی شدن فرزندت در راه فرزندان فاطمه و رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بسیار خوشحالی؛ اما دست خودت نیست؛ من هم اگر چنین ماهی را در آغوش خود می‏دیدم، دلم توفانی می‏شد برایش. می‏دانی ام البنین؛ گریه‏های تو مرا یاد بانویم انداخت. حتی همان لحظه که بوسه‏های مولایم را بر دستانِ کودکت و چشمان بارانی‏اش دیدم، همه چیز را فهمیدم؛ چراکه همین اتفاق، در زمان شکفتن حسین علیه‏السلام هم اتفاق افتاد. روزی که او به دنیا آمد و مثل آفتاب در آغوش بانویم، شفیعه محشر، زهرای مرضیه علیهاالسلام همه جا را روشن کرده بود، رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به دیدارش آمد و زمانی که کودک را در آغوش کشید، همچنان زیر گلویش را می‏بوسید و گریه می‏کرد. همه نگران و مضطرب بودیم و بانویم - مثل امروز تو - از همه نگران و مضطرب‏تر، به‏طوری که مروارید اشکش بر گونه جاری بود. آن‏گاه، رسول‏خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله آنچه از برادرش جبرائیل در مورد آن کودک شنیده بود، برای ما فرمود و همگی تا ساعت‏ها باریدیم.
بی‏بی جان! نگران نباش؛ تو و فرزندت سعادت‏مندید و به واسطه همین واقعه، به مقامی بلند در نزد خداوند خواهید رسید. حالا بیا و این ماهپاره نورس را از شیره جانت سیراب کن! بگذار فدایی حق، هرچه زودتر بزرگ شود، زودباش بی‏بی جان!
سیدحسین ذاکرزاده

نوشتن دیدگاه