اشارات :: شهریور 1384، شماره 76
زیباتر از زیبا... غزال اینجا که می‏آید، سرش را به آستانه در می‏ساید و بر می‏گردد... دارند قشنگ‏ترین چشم‏های دنیا رابه زمین می‏آورند.
آهو در آهو، شیر در شیر... مگر می‏شود این همه زیبایی زُلال، همنشین آبیِ آن همه سطوت و غرور شجاعت باشند. سلام بر تو ای عشق اهورایی!
سلام بر تو ای آقای قامت‏های بلند عرش، امامزاده بوسه و تبسم، ماه من، ماه مهربان من، عزیز من!
پیشانی‏ات خنده‏های خورشید است و لب‏هایت تولید زیبایی.
از چشم‏ها نمی‏گویم که پیچیده در حریر و اطلسی معنای دقیق عاشق است.
عباس، اسمش عباس است برای دشمنان خونی این قبیله مهر؛ عباس برای من پدر همه کرامت‏هاست، فضل دایم است؛ خنده تمام، ملاحت محض؛ این دست‏های صبوری، فردای همه تشنگی‏هاست. بی‏تابی است در حدود عطش.
صبوری و بی‏تابی؟ چطور می‏شود این تقدیر دوگانه را فهمید؟ گریه نکن آقای من! تو می‏دانستی که راز نخل‏های فرات، در چشم‏های این غزال صحراهای نجد است.
تو می‏دانستی اسطوره آب را باید با این دست‏ها نوشت.
گریه نکن مولا؛ اباالفضل شرفنامه همه بزرگواری‏است.
اباالفضل، اسطوره همه کرامت‏هاست؛ پاسدار همه رشادت‏ها. قامتش از قیامت رشیدتر.
غیور است؛ مثل غیرت سرخ و شکسته کوچه‏های مدینه... «غیرت معشوق زینت عاشق است و عشق، خلاصه‏اش می‏شود. سینه‏ای غیور و مهربان که داری، آرام اذان در گوشش می‏خوانی.
بیدارتر از هر بیداری، هر کلام تو را در جان می‏برد و با تو شهادت می‏دهد؛ به خدایی که دور و نزدیکی هیچ خدایی نیست جز او، به بزرگ‏تر از همه. شهادت می‏دهد؛ به نبوت عشق، نبوت آسمان، نبوت خورشید، نبوت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله . و شهادت می‏دهد با تو به ولایتت که ولایت تو خلاصه همه هستی اوست. شهادت می‏دهد تا فردا تمام نیزه‏ها بدانند این همان مردی است که ولایت عشق را بر پیوندهای جان و زمین خرید؛ مردی که در شناسنامه ازلی‏اش نام برادر، نه! که ولی را چنان بر غیرت عاشقانه مُهر کرده‏اند که حتی ستاره‏ها هم غبطه نور جمالش را دارند.
من نمی‏دانم این روز قشنگ چرا دلم مدام تشنه گریه می‏شود، چرا اندوه رهایم نمی‏کند!
جشن تولد ماه است اما دارم آرام آرام به شروه می‏رسم.
امیر مرزبان

نوشتن دیدگاه