اشارات :: شهریور 1384، شماره 76
زمان شتاب می‏گیرد در رساندن پیغامی به ادوار تاریخ.
بشارتی بر دوش بادها به سراسر دوران‏ها گسیل می‏شود.
رودها در زمزمه جاریشان نام کسی را تلاوت می‏کنند که چشم دنیا به احترامش به باران نشسته است.
کوه‏ها به احترام قامت بشکوهش سراپا ایستاده‏اند و قامت بسته‏اند احرام عاشقی را در آستان او.
آسمان سر بر آستان سائیده است.
آسمان آغوش گشوده است قامت ماهش را؛ ماهی را که بر زمین گام بر می‏دارد.
ماه از دل آسمان بر چهره او می‏نگرد و تسبیح می‏گوید خداوند را، جهان سرمست از نظاره چشمان مست اوست.
خورشید در ستمی از آسمان قامت کشیده است به تماشای او. به راستی قیامتی برپاست؛ قیامتی که قامت رعنای عباس را به تماشا برخاسته است.
«برداشت سپیده‏دم نقاب از طرفی     بگرفت نگار من حجاب از طرفی
گر نیست قیامت از چه رو گشته عیان     ماه از طرفی و آفتاب از طرفی»
شوری خانه علی علیه‏السلام را فرا گرفته است و لبخند شوق بر لبان علی علیه‏السلام به تلاطم درآمده است. امّا دریغ که این لبخند دیری نمی‏پاید و قطرات اشک، آرام آرام تبسم علی را در خود حل می‏کنند.
«یا امیرالمؤمنین! گریه‏ات برای چیست؟ مگر کودک من نقصی دارد»؟
علی برای جواب گفتن چه دارد جز اشک؟ چشمان علی، گویاترین پاسخ را برای ام البنین دارند.
ام البنین در آینه چشمان علی می‏بیند دقیقه‏هایی را که فرزندش، ماه بنی‏هاشم بر خاک ... می‏بیند دستانی را که از پیکر جدا شده‏اند؛ امّا هنوز دست از دامان ولایت نکشیده‏اند. می‏بیند مشکی را که اشک می‏ریزد بر مظلومیت و غربت فرزندش؛ مشکی که اشک می‏ریزد بر چشم خون‏فشان عباس علیه‏السلام .
می‏بیند خیمه‏ای را که کم کم به خاک نشینی دچار می‏شود.
ام البنین می‏بیند در چشمان اشک‏بار علی علیه‏السلام ، کوهی را که کنار قامت خون‏آلود عباس، از کمر شکسته است.
در خانه علی علیه‏السلام تمام لبخندها در اشک حل شده‏اند و فقط قطرات اشک هستند که زبان به سخن گشوده‏اند و خوش‏آمد می‏گویند؛ آمدن ساقی سرمستان عشق حسین علیه‏السلام را...
امیر اکبرزاده

نوشتن دیدگاه