اشارات :: شهریور 1384، شماره 76
«الا یا ایها السابقی، ادر کاسا و ناولها»
که عشق ... ، این بار می‏خواهد بیافشاند، تمام نور خود را در قدوم سبز عباس.
چه بشارتی!
خبرش کنید؛ علی علیه‏السلام را خبر کنید که به پایان رسید، انتظار. اینک این عباس علیه‏السلام است؛ ماهتاب آسمان ولایت که از پرتو عنایات نبوی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و انعکاس قرابت علوی علیه‏السلام تا همیشه تاریخ در آسمان کربلا می‏درخشد و راهیان سرزمین نور را با تبسّم آسمانی خویش؛ بدرقه می‏کند.
خوشا نسیمی از دیار عنایتش که تشنگی غربت از کام جهان زدوده و غبار غم از دل بشوید! بوالفضایل‏اش خوانند تا سپهسالار فتوّت را به فضیلتی بشناسند که بی‏بدیل و بی‏نظیر است؛ آنجا که تشنه‏کامی شهادت را به زلال عافیت ترجیح می‏دهد تا عظمت فتوت و وفا را به نمایش بگذارد.
تشنگی را به بهای عشق، به جان می‏خرد و سرافرازی خویش را در درس مولا علیه‏السلام می‏آزماید. او فرزند علی علیه‏السلام ست و فرزند خاتون سرافراز مدینه، ام البنین علیهاالسلام .
او وارث شجاعت علی علیه‏السلام ، صداقت زهرا علیهاالسلام و کرامت حسن علیه‏السلام است؛ وارث تمام فضایل. تنها زبان ذوالفقار نیاموخته؛ که عارف تمام دقایق هستی‏بخش عشق است؛ عشقی که عظمت کبریایی او را تا جایی اوج داده که عرش، مقابل فتوت مرامش تعظیم می‏کند و بهشت از تکرار نامش به وجد می‏آید. او مشکل‏گشای تمام گره‏های فرو خورده در کلاف زمان است.
پدر مروت را چه نیازی به توصیف که دریای کرمش را پایانی نیست و اقیانوس اجابتش، مسلمان و غیرمسلمان را شربت شفا نوشانده است.
«غیرت»، واژه‏ای است که حرمت خویش را از نام «عباس» گرفته است.
دل دریایی‏اش را جز «صبر»، دارویی تسکین نمی‏بخشید و اندوه بی‏قراری‏اش را جز پرتو جمال آسمانی «برادر» نمی‏زدود.
... سال‏ها گذشته است؛ اما هنوز زمزمه‏های فطرت را که آکنده از شعر وفاداری است، می‏شود شنید که تکرار می‏کند: «الا یا ایها الساقی، ادر کاسا و ناولها که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل‏ها!»
مولا جان، ابوفاضل!
کریم باوفا، آقا ابوالفضل     خداوند سخا، آقا ابوالفضل
دلی دارم که نذر مرقد توست     ببر تا کربلا، آقا ابوالفضل!
مولا جان!
آمدی تا جهان، خالی از جلوه فتوت تو نباشد.
آمدی تا ماهتاب، به زیبایی فانی خویش بنالد.
میلادت مبارک!
دست ما و دامان کرمت، یا باب الحوایج.
سید علی‏اصغر موسوی

نوشتن دیدگاه