اشارات :: شهریور 1384، شماره 76
دیشب، ماه را به خواب دیدم که گریه می‏کرد و می‏خندید.
مادرم لالایی تو را برایم خواند.
پدرم نامت را بر زبان آورد.
ماه را که می‏بینم، یاد تو می‏افتم؛ راستی، چرا تو شبیه ماه بوده‏ای؟
دلم که می‏گیرد، سراغ ماه می‏روم و قصه تو را برایش می‏گویم.
هیچ وقت اسمی برای قصه‏ام انتخاب نکرده‏ام:
ماهی که پسر علی بود؟ مردی شبیه ماه بود؟ ماهی که مشکش خالی ماند؟ ... نمی‏دانم!
راستی، امروز روز ولادت توست؛ می‏خواهم برای ماه تولد بگیرم. همه شمع‏ها را فوت می‏کنم. تا فقط نور ماه بماند؛ آن وقت آرزوهایم را برایت می‏گویم
برای ماهی که باب الحوائج است.
تو به تمامی خوبی‏ها می‏مانی، به زیبایی ماه، به بالا بلندی سرو.
به استواری کوه... و آنها که توان گفتنش را ندارم.
ماه بلند آسمانم! تمام فقر و ناتوانی‏ام را برای تو هدیه آورده‏ام.
ماه بلند آسمانم! دل کوچکم از سنگ غصه‏ها شکسته؛ امشب شب عید است، عیدی می‏خواهم.
شکوه چشم‏های زیباست را به دل غم‏زده ما ببخش، آن زمان که در غرور اطاعت از امام دوران، غرق می‏شدی.
ماه بلند آسمانم! آنان که از ولایت اطاعت می‏کنند، سرور جهانند. دست‏های مهربانت را بر یتیمان شیعه ارزانی دار، که در زیر شلاق‏های سربازان خارجی، بدنشان کبود شده است.
حسین امیری

نوشتن دیدگاه