پرسش : آيا اعتقاد به وجود آفريدگار براى جهان و انسان، با پاره اى از دستاوردهاى علوم جديد، ناسازگار به نظر نمى رسد؟ مثلاً در شيمى، ثابت شده كه مقدار ماده و انرژى در جهان همواره ثابت است لذا هيچ پديده اى از نيستى به وجود نمى آيد و هيچ موجودى هم به كلى نابود نمى گردد، در صورتى كه خداپرستان معتقدند كه خدا موجودات را از نيستى به هستى آورده است؟
پاسخ: اولاً: قانون بقاى ماده و انرژى به عنوان يك قانون علمى و تجربى، تنها در مورد پديده هاى قابل تجزيه، معتبر است و نمى توان بر اساس آن، اين مسأله فلسفى را حل كرد كه آيا اين دو، ازلى و ابدى است يا خير؟
ثانياً: هميشگى بودن و ثابت بودن مقدار مجموع ماده و انرژى، به معناى بى نيازى از آفريننده نيست، بلكه هر قدر عمر جهان، طولانى تر باشد نياز بيش ترى به آفريدگار خواهد داشت. زيرا ملاك احتياج معلول به علت، امكان و وابستگى ذاتى آن است نه حدوث و محدوديت زمانى آن، به ديگر سخن، ماده و انرژى علت مادى جهان هستند نه علت فاعلى آن، و خودشان نيز محتاج به علت فاعلى هستند.
ثالثاً: ثابت بودن مقدار ماده و انرژى، مستلزم پيدايش پديده هاى جديد و افزايش و كاهش آن ها نيست و پديده هايى از قبيل روح و حيات و شعور و اراده و... از قبيل ماده و انرژى نيستند تا افزايش و كاهش آن ها منافاتى با قانون بقاى ماده و انرژى داشته باشد.