دارم از دست می‏روم. کسی هست به فریاد دل من برسد؟ تا خدا راه درازی دارم. جاده ‏ای می‏خواهم
که قدم‏ های گریزانم را
به در خانه آن «دوست» برد؛ یک «میان‏ بُر» به حریم بالا
نکند مرگ مجالم ندهد.
نکند زنده نباشم، نرسم! نکند عمر کفافم ندهد!
شانه ‏ام خرد شده از بار گناه.
فرصتی می‏خواهم تا زمین بگذارم.
همه پل‏ه های پشت سر من ویران است.
راه برگشتی نیست. من ماندم و یک‏سال غم دربه ‏دری؛ غم خانه به دوشی، شانه‏ ای می‏خواهم تا یک دل سیر بگریم از درد. من شنیدم که خدا
نردبانی دارد.
به بلندای سعادت، شبی از این شب‏ها، یک شب می‏نهد روی زمین.
من شنیدم که شبی از شب‏ها
می‏شود یک شبه پیمود ره صد ساله. من پی روزی خود آمده ‏ام.
من شنیدم که ملائک تا صبح
می‏ برند آن بالا
عطر اندوه بنی ‏آدم را
من به دنبال خودم می‏گردم.
شب قدر است آیا؟
شب تسبیح و مناجات و سلام.
شب اشک و توبه
شب ویرانی من،
شب مهمانی «او»
شب بیزاری من از دنیا.
شب دلجویی او از مهمان
شب قدر است آیا؟
من همان بنده از «دوست» فراری هستم
من همان چهره غمگین پریشان‏ حالم، من همان آدم خاطی و گنه ‏آلوده ‏ام
شب قدر است آیا؟
چه کسی می‏گوید: «شب دراز است و قلندر بیدار»؟
شب، کوتاه است
این دقایق همگی نایابند. لحظه‏ ها می‏گذرند.
چشم بر هم بزنی، سحر از راه رسید و تو هنوز در خوابی.ها، مبادا که بگویند به تو سحر از راه رسید است و قلندر در خواب! جامه را از تن خود خواهم کند
جوشنی می‏پوشم، بند بندش از نور
جوشنی می‏پوشم. همه از جنس عطوفت، احسان
شب قدر است امشب! تا سحر بیدارم
تا سحر دانه به دانه، غم خود می‏بارم
تا سحر، سر به زانوی «تو» می‏گریم زار، تا سحر، توبه به درگاه خدا
شب قدر است امشب
حیف اگر در شب قدر، قدر خود نشناسیم!
خدیجه پنجی

اشارات :: آبان 1384، شماره 78

نوشتن دیدگاه