شب قدر است.
عطر نفس ‏های فرشته ‏ها را می‏شود حس کرد.
ستاره‏ ها را می‏شود از آسمان چید. افتادگی و تواضع آسمان را امشب حد و مرزی نیست.
آسمان به زمین نزدیک است. شب قدر است؛ هزار پنجره بر زمین گشوده شده از بالا دست، هزار روزنه از کشف و شهود باز شده، آسمان گم می‏شود در صدای زمزمه عاشقانه‏ ها.
امشب فرشته ‏ها تا صبح، نجوای دل‏سوخته بنی ‏آدم را می‏شنوند.
کلمات روشن وحی، نازل می‏شود بر سینه زمین.
شمار فرشتگان را حد و حصری نیست.
هزار هزار آدم، امشب متولد می‏شوند از نو.
از پیله نیاز و توسل، از بند بند «جوشن کبیر» و از عمیق ‏ترین شعله‏ های «یا رب» «یا رب»، هزار پروانه می‏شکافند، پیله دلتنگی غربتشان را. امشب، شب پرواز است؛ شب قدر، شب تقدیر و سرنوشت، بیایید ای صداهای در سینه حبس شده!
بیایید ای گداهای پشت درمانده! بیایید، ای اشک ‏های یخ زده!
بیایید ای درمانده ‏های در راه فرومانده! اگر فرصتی باشد، امشب است.
کجایید، دستان همیشه سائل من؟
بکوبید کوبه این درگاه را؛ صاحب‏خانه پشت در منتظر توست، این درگاه دربان ندارد، هیچ نگهبانی دست رد بر سینه‏ ات نخواهد زد، صاحب‏ خانه خودش تو را خوانده است. صاحب‏ خانه خود، پیش قدم شده. امشب، شب آشتی است؛ پایان قهرها و جدایی ‏ها. امشب شب قدر است.
باران می ‏بارد، چقدر باران تند می ‏بارد. باران روح است «قدر».
باران ندامت است از چشم. باران توبه است در «دل».
باران آتش است در «من».
باران رحمت است از «تو». و من خیس شدم.
باران می‏بارد؛ باران توبه است در «من». ریزش عصیان است در «من». تطهیر «منیّت» است در «من». امشب، شب قدر است. من سراپا آتش، من شعله‏ ور در عشق، من می‏سوزم از شوق؛ بیدارم کن. انگشت اشاره ‏ای کافی است؛ کجاست شعله طوری که هادی‏ ام شود؟
این روشنایی از توست موسای گمشده در هروله بوته آتش مانده! تو آن آتشی که در من زبانه می‏کشد. جاری است حس خواستنت در من.
من ذره ذره در تو رها هستم.
در تار و پود روح پریشانم، اندوه شعله ‏سای تو می ‏پیچد.
مرا می‏سوزانی، خلیلم آیا در آتش سوزان نیاز؟ امشب شب قدر است، باید تلاش کنم؛ تلاشی مستمر تا تو.
باید دست و پا بزنم؛ غریق دریای نیسان خویشم، ساحل نجاتی پیداست، تو آن دورها، شاید نزدیک ‏تر از دورها، در انتظار منی. باید تلاش کنم؛ برای رسیدن تا تو.
خدیجه پنجی

اشارات :: آبان 1384، شماره 78

نوشتن دیدگاه