خبر، کوتاه بود؛ اما داغ بود و سنگین؛ آن‏قدر که نفس ‏ها را در سینه حبس کرد. تلخ بود و سوزنده؛ آن‏قدر که جان‏ ها را سیاه‏ پوش کرد. «حاج مصطفی شهید شد!»
قلب شهر تیر کشید.
اندوهی عظیم، شانه ‏های اهالی را لرزاند. می‏توانست کمر پدر را بشکند، می‏توانست رستخیری به پا کند. می‏دانستند تو در هیاهوی خون و قیام، در همهمه وحشت ‏افزای غربت و تبعید، چه اندازه باعث دلگرمی پدر بودی و بازوی توانمند انقلاب.
زخم، عمیق بود.
در آن لحظات دردخیز، سایه ‏ات، جان‏ پناه خستگی‏ ها و رنج‏ ها بود. کوه وار شانه ‏هایت، ایستادگی را فریاد می‏زد.
می‏خواستند تو را بگیرند از پدر، از مردم، از انقلاب ـ می‏دانستند چقدر حضورت، سبز و تپنده بود ـ تو را که دست ‏پرورده مکتب پیر خمین بودی و کلامت، سوز و غیرت قیام حسینی داشت، تو را که جوانی‏ ات را به درس حوزه کشاندی تا عشق را بیاموزی، تو را که در جوانی به درجه اجتهاد رسیدی. ناگهان، خبرت شکفت. دست شیطان، توطئه ‏ای تلخ چید. مذاق شهر، اندوهی ناگوار را زمزه زمزه کرد.
چه زود بهار نورَسَت به خزان نشست! می‏خواستند از پدر، پشت‏ گرمی‏ اش را، از مردم، استواری‏ اش را و از انقلاب، عصای دستش را بگیرند؛ اما... داغت، جان ‏ها را آتش زد. داغت زنده شد، قد کشید. تصمیم‏ ها را، مصمم کرد. اراده ‏ها را آهنین کرد. پدر، خبرت را شنید. ایستاد، کوه شد و از پا نیافتاد. پدر، شهادتت را مشتاق شد.
پدر گفت: پسرم مصطفی فدای علی اکبر علیه‏ السلام حسین علیه ‏السلام ! و این‏طور شد که داغت ماندگار شد. داغت، قیام کرد. و تو ـ فدایی اسلام ـ خونت قد کشید و در شریان‏ های زمان جاری شد و هنوز هم نامت در خاطره ‏ها زنده است.
خدیجه پنجی

اشارات :: آبان 1384، شماره 78

نوشتن دیدگاه