غیر از این چگونه می‏توانست کسی شقی‏ ترین مردم باشد؟
باید چه می‏کرد تا این رتبه ننگین را بر پیشانی تاریخی خویش حک کند؟
مگر چه کرده بود که سزاوار چنین لقبی باشد؟ بی‏ شک کسی که برای خاموشی خورشید، دست بر زانوانش گرفته و تیغ از نیام کشیده، به جنگ همه آفریدگان آمده است... و علی‏ خورشید بود؛ گرم و روشن و صمیمی، با پرتوی بی ‏نهایت.
چشمه نوری که از بلندای وحی، ماده گرفته بود. سینه گشاده ‏ای که رموز «لایتناهی» را در خود جای داده بود.
نگاه عمیق و بی‏ مرزی که مسافر عرش بود. راهبری که به راه‏ های آسمان داناتر بود از زمین.
سخنوری که فصاحت را در حاشیه کلامش پیچیده بود و بلاغت حتی در سکوتش هم موج می‏زد.
صاحب صبری که «نوح علیه ‏السلام » را به ستوه آورده بود و غریبی در وطن که غربت نمی‏دانست همزاد کدام لحظه او باشد.
حالا کسی می‏خواست که او نباشد؛ او با همه بزرگواری‏ اش، با همه علمش، با همه قدرت، با همه صلابتش، با همه عدالتش، با همه صبرش و با چلچراغی که می‏توانست انسان را برساند به حوالی قرب خدا، به منطقه امن انسانیت.
و غیر از این چگونه می‏توانست کسی شقی‏ترین مردم باشد؛ کسی که شمشیر بر فرق خورشید کشیده است؛ ابن ملجم مرادی.
سید حسین ذاکر زاده

نوشتن دیدگاه