نمی‏دانم چرا رمضان، با تمام آسمانی بودنش برایم بار غم دارد؟
هر سال شب‏ های قدر، این‏گونه است.
علی جان!
گویی دارم می ‏بینم اوج ‏گرفتنت را آرام، آرام.
پروازت را می ‏بینم.
تو در نماز هستی، به نماز عشق ایستاده ‏ای و صفی از ملائکه اقامه نماز کرده ‏اند با تو. قامتت چه پا برجا و استوار است!
هرچند بعد از فاطمه، شکسته شده بودی، اما حالا دارم می ‏بینمت که عشق، راست قامتت کرده است.
حالا دارم می‏شنوم زمزمه‏ های عاشقانه ‏ات، گوش آسمان را چون همیشه پر کرده است. به رکوع می‏روی، با چه شوری، دارم لبریز بودنت را می ‏بینم.
برمی‏خیزی از رکوع، حالا به قصد سجود... دلهره، لحظه به لحظه بیشتر می‏شود؛ اما نه! آسمان به غلغله افتاده است... چرا لبخند می‏زنی یا علی؟! عرش در هیاهو است.
قلب آسمان در التهاب ذوب شده است.
یا علی! زمین مسجد می‏خواهد، شمشیر زهر دیده را ببلعد. محراب می‏خواهد تو را در خود بگیرد؛ اما تو در آرامشی عجیب، دست و پا زدن زمین و آسمان را به سخره گرفته ‏ای.
چه سجده طولانی، چه سجده لبریز از انتظاری! گویی نقش دیدار را بر صفحه جانمازت حک کرده ‏اند و تو محو تماشایی که از سجده برنمی‏خیزی. منتظری... منتظری تا آن وعده‏ ها را که گوش‏ هایت سال‏ها از پیامبر صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله شنیده بودند حالا به دیده عشق بنگری و سرمست، پایکوبی کنی.
مولا! زبان زمان، گنگ مانده است. اشقی الاشقیا به سمت تو می‏ آید؛ سیه چرده و رعب ‏آور، دارم می ‏بینمش. شمشیرش نگاه به میان سر تو دوخته است و حال دارم می‏بینم اشک زهرآگین شمشیر را که فرو می‏چکد و در تقلا با سر انگشتان قاتل لعین توست. هرچه فریاد می‏کشد، رهایش نمی‏کند. هرچه تکاپو می‏کند، گلویش بیشتر فشرده می‏شود. دارم می‏بینمش که چگونه تلاش می‏کند...، اما بی‏ فایده است. دستی بالا می‏رود... کاش رضای خداوند در این بود، تا با آهی همان جا خشک می‏ماند!
دست بالا می‏رود و پایین می‏ آید. در و دیوار، شیون می‏کند. نماز، شرمنده، اشک‏ریز است و صدای تاریخ، در گلو یخ بسته است. پنجره ‏ها، بی ‏قرار باد، زار می‏زنند. وای، چگونه تاب بیاوریم این لحظه را، یا علی! چرا لبخند می‏زنی؟
محمد جواد دژم

نوشتن دیدگاه