امشب، تا سحر، ستاره می ‏چینم.
از تمام بندهای «جوشنم»، تمنّا می ‏بارد.
دروازه‏ های اجابت، جرأت استغاثه ‏ام را دو چندان می‏کند.
دریچه ‏ای رو به ملکوت و «خدایی که در این نزدیکی است»
مُصحف تو را پیش رو می‏گشایم.
تو را به حق اسماء جلاله ‏ات، تو را به حق کرامتی که سابقه آن را بر روح و جانم نمایانده ‏ای، تو را به حق عنایتی که در سایه ‏سار آن، سال‏ هاست ریزه‏ خوار سفره نعمتت بوده‏ ام، بر من ببخش همه نافرمانی‏ هایم را، ای خوب بی‏ همتا!
زیر سایه کلماتت، زیر سایه کتاب مقدّس نشسته ‏ام؛ بِکَ یا اللّه‏ بِکَ یا اللّه‏
تو را به نام تو می‏ خوانم؛ «یا مَنْ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنی»
از شعله‏ های عذابت بیم دارم؛ «یا مَنْ اِلَیْهِ یَهرَبُ الْخائِفوُن»
بنده شرمسارت را بپذیر، «یا مَنْ اِلَیْهِ یَفْزَعُ الْمُدینُون»
با تمام اشتیاقم به سویت آمده ‏ام؛ سرمایه ‏ام، محبّتی است که به عالم نمی‏ دهم؛ «یا مَنْ بِه یَفْتَخِرُ المُحِبُّون» شکوه‏ های دلم را می‏دانی.
آب توبه، چشم‏هایم را صیقل می‏دهد؛ امشب، سرنوشت مرا در «ماورا» رقم می‏زنند
دستگیره ‏های دعا، مرا به تو می‏رسانند؛ از خودم خالی می‏شوم.
تمام حرف ‏هایم مسجّع شده‏ اند؛
«اَلْغَوْث اَلْغَوْث خَلِّصْنا مِنَ النّارِ یا رَب»
آهنگ بغضم، سکوت شب را می‏شکند
همه پُل‏ ها کوتاه شده ‏اند. آسمان، روی دست ‏هایم، بذر امید می‏پاشد. با دلم عهد کرده ‏ام از نور آغاز شوم، عهد کرده ‏ام، عهد نشکنم
صدای بال فرشتگان، در تمام فضا منتشر می‏شود.
هوای این شب‏ ها، عطر اجابت می‏دهد.
این شب‏ های تا سحر روشن را به هیچ شب و روز و ساعتی نمی‏دهم؛ «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»
بر چشم‏ هایم نور بصیرت ارزانی دار، «یا أَبْصَرُ مِنْ کُلِّ بَصیرٍ»
می‏خواهم این ثانیه ‏ها را به تمام زندگی ‏ام پیوند زنم.
می‏خواهم این رکعت ‏ها را به تمام نمازهایم سرایت دهم، می‏خواهم بر تن تمام واژه ‏هایم، «جوشنی» بپوشانم از جنس نور و نیاز و اجابت.
عاطفه خرمی

اشارات :: آبان 1382، شماره 54

نوشتن دیدگاه