خدا کند که قدرِ قدر، در لابه ‏لای آمد و شد روزمره ماه خدا گم نشود، که این شب تقدیر، یگانه است و بی‏ تکرار، حیف و صد حیف اگر ثانیه‏ های طلایی این شام زرّین، در چین و چروک عافیت‏ طلبی، به خواب غفلت بگذرد! شاید این «قدر» آخرین من و تو باشد و کاغذ سرنوشتمان تا «قدر» سالی دیگر کفاف نکند.
بدا، اگر این شب سپید، آغازی برای پایان غصّه هایمان نشود و ذرّه‏ های مقدّس آن، به لهو و لعب، آسوده بگذرد و حباب شود!
خوشا آنان که از دست خدای این شب خجسته، برات آزادی، از لهیب شعله‏ های خودساخته می‏گیرند!
خوشا آنان که سپیده ‏دمان این مشام فرخنده، از غصه نام و نان، عاقبت به خیر می‏شوند و آب حیات غفران می‏ نوشند!
«دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند     واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی     آن شب قدر که این تازه براتم دادند»
خوشا آنان که امشب، با سبحه صد دانه نماز، فانوس دعا را روشن می‏کنند و تا آن سوی ابرها، صعود می‏ نمایند!
خوشا آنان که در شام نزول یکباره وحی، از آسمان غیب، رفیق اهالی ماورا می‏شوند و فرشتگان رحمت خدا را به سفره قنوت خویش می‏خوانند؛ چرا که در این شب مبارک، سُبّوح گویان کهکشان، به کویر زمین فرو می‏ بارند تا هوا، پاک و بهاری شود و این شب تا سپیده، غرق دانه‏ های انار استجابت گردد و دلمان سرشار از روشنایی تقدیر شود.
سید عبدالحمید کریمی

اشارات :: آبان 1382، شماره 54

نوشتن دیدگاه