عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
از نسل خاندان امامی كریم بود
در مكتب فضیلت و تقوا فهیم بود
پرهیزگار و عابد و زاهد ، حكیم بود
محبوب پیشگاه خدای علیم بود
در عمرخویش صاحب طبعی سلیم بود
دست نوازشی به سر هر یتیم بود
اخلاق او لطیف تر از هر نسیم بود
زیرا صراط زندگی اش مستقیم بود
درسایة امید و ولایت مقیم بود
هر گل كه دیده ایم به ناز و نعیم بود
این بوستان عشق بهشتی شمیم بود
هر كس كه زائرحرم این كریم بود

نام گرامیش اگر عبدالعظیم بود
گر از كرامتش همه كس فیض می برد
عطرحدیث آل رسول از لبش چكید
تنها نبود پیك خوش الحان باغ عشق
آموخت درس بندگی از اهلبیت نور
غیر از خدا نداشت نیازی به هیچ كس
لبخند مهربانی و گرمش چو آفتاب
گل سیرتان عشق به مدحش سروده اند اند
پیوسته او به منزل مقصود می رسید
هفتاد و نُه بهار ز عمرش گذشت و باز
در گلشن همیشه بهار حریم او
هر كس كه رو نمود بر این آستانه گفت
پروانة بهشت بدستش دهد خدا
عبد حقیر اوست « وفایی» اگر چه باز
دل در جوار حضرت عبدالعظیم بود

سید هاشم وفایی

نوشتن دیدگاه