مرحوم سید بن طاووس نکته ای را در لحوف (1)می نویسد , به نقل از امام صادق علیه السلام از پدر بزرگوارشان امام باقر علیه السلام:که صبح عاشورا دو صف مقابل هم قرار گرفته اند دیگر جنگ باید شروع میشد , خداوند پیروزی را نازل کرد و پیروزی بر بالای سر امام حسین علیه السلام بال گسترانید , خداوند بار دیگر امام حسین علیه السلام را در معرض انتخاب قرار داد , با اینکه از قبل همه چیز مشخص بود و امام علیه السلام دعا فرموده بودند...
امام علیه السلام مخیر شدند بین پیروزی بر دشمنان و لقاء با خداوند متعال , یعنی اگر امام حسین علیه السلام در همان لحظه پیروزی را انتخاب میفرمودند خدا ایشان را با همان لشگر اندک , بر دشمنان پیروز میکرد, مانند جنگ بدر. ولی ایشان شهادت را انتخاب کردند, چون در شهادت نمایش بندگی بالاتری بود ,امام حسین علیه السلام آمده بودند که به نمایش بگذارند تسلیم بودن در برابر خدا را و رضا به قضای خدا بودن را , و این را در آن لحظه ی آخر گفتند ( الهی رضاً برضاک...)
وقتی شهادت را انتخاب کردند , دیگر خداوند به دشمنان میدان داد , خداوند میخواهد امام حسین سلام الله علیه بالاترین مقام رضا , تسلیم , صبر و بندگی را به نمایش بگذارد/چه کسی غیر از امام حسین علیه السلام باید این کار را بکند؟
باید یکی از چهارده نور معصومین این را به نمایش میگذاشتند, قلم تقدیر این مسئله را برای امام حسین علیه السلام نوشت.
این که همه ی ائمه علیهم السلام میفرمودند لا یوم کیومک یا اباعبدالله , هیچ روزی مانند روز تو نخواهد بود , در فرمایشاتشان فرموده اند برای امام حسین علیه السلام گریه کنید , امام رضا علیه السلام به ریّن بن شبیب فرمودند: اگر میخواهی برای کسی یا چیزی گریه کنی ,(2) فَبکِ للحسین علیه السلام
به یاد بیاریم چه گذشت بر امام حسین علیه السلام و او چه کرد؟چه نمایش عظیمی از مقام صبر و تسلیم و رضا در برابر خداوند داشت.
-----------------------------------

(1)لَمَّا الْتَقَی الْحُسَیْنُ ع وَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ قَامَتِ الْحَرْبُ أَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَی‏ النَّصْرَ حَتَّی رَفْرَفَ عَلَی رَأْسِ الْحُسَیْنِ ع ثُمَّ خُیِّرَ بَیْنَ النَّصْرِ عَلَی أَعْدَائِهِ وَ بَیْنَ لِقَاءِ اللَّهِ فَاخْتَارَ لِقَاءَ اللَّه‏
(2)وسائل‏ الشيعة ج : 13
عَنِ الرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ عَنِ الرِّضَا ع فِي حَدِيثٍ أَنَّهُ قَالَ لَهُ:
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْ‏ءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِي الْأَرْضِ شَبِيهُونَ وَ لَقَدْ بَكَتِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ …
إِلَى أَنْ قَالَ:
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ بَكَيْتَ عَلَى الْحُسَيْنِ ع حَتَّى تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلَى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كَانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلًا كَانَ أَوْ كَثِيراً.
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَيْكَ فَزُرِ الْحُسَيْنَ ع.
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَسْكُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِيَّةَ فِي الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِيِّ وَ آلِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَيْنِ.
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ يَكُونَ لَكَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلُ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَيْنِ فَقُلْ مَتَى مَا ذَكَرْتَهُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً.
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ مَعَنَا فِي الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَيْكَ بِوَلَايَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا أَحَبَّ حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ