کتاب فضائل الشیعه به روایت دوازدهم  که با سند میرسد به امام باقر علیه السلام که حضرت فرمودند: قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم قال الله عزوجل :قَالَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَأُعَذِّبَنَّ كُلَّ رَعِيَّةٍ فِي اَلْإِسْلاَمِ دَانَتْ بِوَلاَيَةِ كُلِّ إِمَامٍ جَائِرٍ لَيْسَ مِنَ اَللَّهِ وَ إِنْ كَانَتِ اَلرَّعِيَّةُ فِي أَعْمَالِهَا بَرَّةً تَقِيَّةً وَ لَأَعْفُوَنَّ عَنْ كُلِّ رَعِيَّةٍ فِي اَلْإِسْلاَمِ دَانَتْ بِوَلاَيَةِ كُلِّ إِمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اَللَّهِ وَ إِنْ كَانَتِ اَلرَّعِيَّةُ فِي أَنْفُسِهَا ظَالِمَةً مُسِيئَةً.(1)
خدای متعال میفرماید:پیروان هر امام ظالم و جائر را عذاب میکنم اگر چه این پیروان ,اگر چه آنها در اعمال شخصی خود ,انسانهای به ظاهر نیکوکار و با تقوا باشند و برعکس آن نیز هست؛
بنایی که خداوند متعال برای ثواب و عذاب قرار داده است بسیار عجیب است؛گاهی اوقات شنیده میشود که یک شیعه ی گنهکار با انسانی که ائمه علیهم السلام را قبول ندارد فرقی نمیکند,چون هر دو گناه میکنند؛ولی این تعبیر با روایات ما در مورد جایگاه امامت (اینکه امامت طریقیت برای اعمال صالحه دارد و به خودی خود هم موضوع دارد)ناسازگار است؛
ما دو جور واجب داریم,یکی واجبات جوارحی که با اعمال ظاهری انجام میدهیم,نمازو روزه و خمس و غیره...
یک واجبتی جوانحی و قلبی است,یعنی ما باید به یکسری مطالب اعتقاد داشته باشیم و اینها اگر بود ,ما یکی از بزرگترین واجبات را انجام داده ایم ,و قبول واجبات جوارحی مبتنی بر قبول واجبات جوانحی و اعتقادی است؛لذا خداوند متعال در ادامه ی حدیث میفرماید اگر کسی پیرو امامی شد که از جانب خدا است (امام معصوم) چنین شخصی اگر خطا و لغزشی داشته باشد خداوند متعال به برکت آن ولایت و قبول واجب قلبی که خدای متعال بر او واجب کرده بود خطاهای او را عفو خواهد کرد؛
نتیجه اینکه ما نمی توانیم ولایت را یک شیء بی ارزش و صرفا به خاطر نتایجش که همان اعمال صالح است قبول کنیم ,بلکه و لایت و التزام به آن بزرگترین واجب الهی است که اگر قبول نکردی هیچ یک از اعمال قبول نمی شود؛
در روایت سیزدهم سند را به امام صادق علیه السلام رساندند, که امام به شیعیان فرمودند: أَنْتُمْ أَهْلُ تَحِيَّةِ اَللَّهِ وَ سَلاَمِهِ وَ أَنْتُمْ أَهْلُ أَثَرَةِ اَللَّهِ بِرَحْمَتِهِ وَ أَهْلُ تَوْفِيقِ اَللَّهِ وَ عِصْمَتِهِ وَ أَهْلُ دَعْوَةِ اَللَّهِ وَ طَاعَتِهِ لاَ حِسَابٌ عَلَيْكُمْ وَ لاَ خَوْفٌ وَ لاَ حُزْنٌ.(2)
ای شیعیان شما کسانی هستید که خدای متعال به شما تهیت و سلام میفرستد ,یعنی آن سلام هایی که از جانب خداوند به انسان میرسد و موجبات پاک شدن انسان و بیرون امدنش از جهالت و تاریکی را در پی دارد و این مختص به شیعیان است,شما شیعیان اهل رحمت خدا هستید,یعنی خداوند رحمتش را برای شما میفرستد,و شما کسانی هستید که خداوند به شما توفیق میدهد و نگه میدارد که به گمراهی کشیده نشوید,و شما اهل دعوت خدا هستید,یعنی خدای متعال استجابت دعا را برای شما قرار داد, و شما کسانی هستید که اطاعت خدا را میکنید (شما کسانی هستید که بر دین ابراهیم علیه السلام هستید)و آن دین ,دین شیعه هست  , و حسابو کتابی بر شما نخواهد بود (کسی که پیرو اهل بیت است حسابی مبنی بر اینکه  خداوند متعال او  را اذیت کند  و سختگیری کندکه چرا اینکار را کردی , ندارد) و حزن و خوفی ندارید چون شما اولیاء خدا هستید و در قرآن کریم نیز آمده است  و وقتی حضرت علیه السلام اینگونه تعبیر میکنند, یعنی شما مصداق اولاءخدا هستید.
روایت چهاردهم را از امام صادق علیه السلام آورده اند که حضرت میفرمایند: رُفِعَ اَلْقَلَمُ عَنِ اَلشِّيعَةِ بِعِصْمَةِ اَللَّهِ وَ وَلاَيَتِهِ.(3)
یعنی قلم نوشتن از شیعه برداشته شده است -نه به این معنا که شیعه هرچه گناه بکند عیبی ندارد -بلکه به این معنا که خدای متعال با عصمت و نگه داری خودش و ولایتش ,کاری میکند که آن شیعه گناه نکند و لذا قلم گناه نویسی برای او معنا ندارد؛شیعه ای که با پیروی از اهل بیت و اینکه خداوند متعال او را از گناه باز میدارد قطعا دچار گناه نمیشود.
روایت پانزدهم ,امام صادق علیه السلام میفرمایند: إنی لأعلم قوما قد غفر الله لهم و رضی عنهم و عصمهم و رحمهم و حفظهم من کل سوء و أیدهم و هداهم إلى کل رشد و بلغ بهم غایه الإمکان قیل من هم یا أبا عبد الله قال أولئک شیعتنا الأبرار شیعه علی.
حضرت فرمودند من قومی را میشناسم که خداوند اینها را آمرزیده است ,از انها راضی شده و آنها را مورد رحمتش قرار داده است و آنها را از هر بدی حفظ کرده است و آنها را هدایت کرده به سوی هر رشد و کلام و صلاح؛و انها را تا نهایت امکان بالا برده؛ عرض کردندند یا اباعبدالله علیه السلام آنها چه کسانی هستند؟فرمودند:آنها شیعیان حضرت علی علیه السلام هستند.
انسان باید قدر این نعمات مخصوصا ولایت را بداند و با اصلاح نفس و تقوا توفیقاتش را روز افزون کند.
----------------------------
1)الکافي (ط - الإسلامیة)، ج 1، ص 376 / -/ فضائل الشیعة  ج۱ ص۱۳
2)فضائل الشیعة  ج۱ ص۱۳ /-/ بحار الأنوار  ج۶۵ ص۱۴۲
3)فضائل الشیعة  ج۱ ص۱۴