مقاله ها

از راويان راستگوى شيعه و از اصحاب امام صادق و عسكرى عليهماالسلام ، ولادت او در دست نيست، ولى به گواه اينكه وى از اصحاب امام هادى عليه‏السلام (214ـ254 ق) بوده، مى‏توان حدس زد كه در نيمه اول قرن سوم هجرى متولّد شده است.
وفات او به سال 288 ه. (و احتمالاً در روستايش به نام «صيمره» در نزديكى بصره) اتفاق افتاده است. در گزارشى معتبر آمده است: وى طى نامه‏اى به امام عصر(عج) از ايشان تقاضاى كفن نمود. امام عليه‏السلام به واسطه يكى از نايبانش، در جواب او مرقوم فرمود: «همانا او در دهه هشتاد (يعنى پس از سال 200 ه) نيازمند كفن خواهد شد» و در همان زمانى كه امام مقرّر كرده بود، دار فانى را وداع گفت و امام عليه‏السلام يك‏ماه پيش از آن براى او كفن فرستاد.
از خانواده او اطلاعى در دست نيست، تنها در گزارشى آمده است كه همسر او، ام احمد، دختر وزير جعفر بن محمود بوده است.
شيخ طوسى وى را «امامى» معرفى كرده است. همچنين سيّد بن طاووس در مهج الدعوات، او را توثيق نموده و از چهره‏هاى حديثى شيعه به شمار آورده است. مامقانى در تنقيح المقال، بدون هيچ ترديدى او را از راويان راستگو شمرده است. وى توقيعات زيادى از امام هادى و عسكرى عليهماالسلام دريافت كرد و سپس افتخار تشرّف به محضر آن دو امام را يافت و مدتى نزد آن دو بزرگوار مشغول خدمت بود. او بيشتر معارف و تعليماتش را از امام حسن عسكرى عليه‏السلام فرا گرفت و مدتى با آن حضرت در زندان مهتدى عبّاسى هم‏سلول بود. در منابع شيعه، احاديث زيادى از او نقل شده و از روايات او درباره معجزات امام حسن عسكرى عليه‏السلام معلوم مى‏شود كه وى در گرايش‏هاى شيعى‏اش، داراى عقيده‏اى سالم و ايمانى پايدار بوده است.
صيمرى معاصر با على بن مهزيار (م. ح 257 ق) بود و روايات بسيارى از او نقل كرده است. وى در دانش كتابت و ادبيات، از پيش‏كسوتان زمان خود بود. از آثار او كتاب الاوصياء و ذكر الوصايا است. گفتنى است در منابع حديثى، گاهى نام او با على بن محمّد السمرى (م 329 ق)، نايب چهارم امام عصر(عج)، اشتباه مى‏شود؛ زيرا «سمره»، هم از نظر تلفّظ نزديك به «صيمره» است و هم از لحاظ جغرافيايى، هر دو بين بصره و واسط قرار دارند.

نوشتن دیدگاه