روزگاری است که من طالب دلدار شدم *** رهرو مخلص آن قافله سالار شدم
همچو مجنون دل افکار به امید وصال *** واله پیچ و خم کوچه و بازار شدم
غرقه در کوثر عشق ازلی گردیدم *** هفت تکبیر زدم وز همه بیزار شدم
عندلیب سحرم تا که سرایم غزلی *** راهی روضه خضراء و چمنزار شدم
هفتمین اختر تابان سماوات وجود *** متجلی شد و من پاک ز پندار شدم
کنج زندان بلا خلوت اسرارش بود *** نوحه گر گشتم و هم لا عن جبار شدم
کاظمین قبله دل های نژند است و پریش *** تن رها کردم و مشتاق سر دار شدم
درس آزادی و آزادگی و عز و شرف *** از وی آموختم و در صف احرار شدم
پرتو موعظه اش جان مرا روشن کرد *** خواب غفلت گذرانیدم و بیدار شدم
هر دو عالم ثمن بخس گل رویش باد *** گریه و آه ز هجرانش خریدار شدم
با تن پاک وی آن زهر جفا چونان کرد *** آه از سوز دل آوردم و بیدار شدم
تا که اوصاف کمالش به دل من ره یافت *** فاش گویم که به سوداش گرفتار شدم
تا ورا یافتم، آن واسطه فیض و کمال *** در رهش یکسره من بیسر و دستار شدم
(صبحی) از جام محبت بچشید و بسرود *** این غزل، کز نفسش غالیه گفتار شدم
ماهنامه مکتب اسلام، شماره 7 , بهشتی (صبحی)، احمد
