206   « إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ»
ترجمه :
206. محققاً كسانى كه نزد پروردگار تو هستند كه ملائكه باشند تكبر نمى‏كنند از عبادت پروردگار و تسبيح و تقديس او مى‏كنند و در پيشگاه او سجده مى‏كنند.
[ در عصمت ملائكه و تعداد آنان ]
عدّه ملائكه ميلياردها زيادتر از افراد جن و انس و جميع حيوانات هستند، منسوب به پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهاست كه فرمود ليلة المعراج[1] در تمام اين آسمان‏ها و كرات جوّيه جاى يك قدم نبود مملوّ از ملائكه بود يا در قيام يا در قعود يا در ركوع يا در سجود با اينكه اين كرات جوّيه بسا چندين هزار برابر كره زمين ماست مى‏خواهد بفرمايد كه احتياج ندارد خداوند به ذكر و دعاى شما اين قدر بنده دارد كه او را عبادت كنند.
«إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ»؛ نه مراد نزد پروردگار تو قرب مكانى است، بلكه مراد در تحت اراده و اطاعت پروردگار هستند و قدمى بر مخالفت او برنمى‏دارند و سستى در عبادت نمى‏كنند.
«لا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ» «عبادت»؛ اطاعت اوامر و امتثال فرامين به داعىِ تقرب و خلوص است اختصاص به صلات و امثال آن ندارد در مقابل معصيت كه نافرمانى و ترك اطاعت است و ملائكه به ضرورت مذهب شيعه معصوم هستند ذره‏اى مخالفت نمى‏كنند و كوچك‏ترين مسامحه در اطاعت ندارند حتى ملائكه عذاب چنانچه مى‏فرمايد: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ ناراً وَقُودُهَا النّاسُ وَالْحِجارَةُ عَلَيْها مَلائِكَةٌ غِلاظٌ شِدادٌ لا يَعْصُونَ اللّه‏َ ما أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ ما يُؤمَرُونَ»[2]، و اين ملائكه نظر به معرفت به كبريايى و عظمت پروردگار خاضع و خاشع هستند و خود را كوچك و حقير مى‏دانند و خردلى تكبر نمى‏كنند، حتى در امر به سجده به آدم، به خلاف اين آدم‏هاى شيطان‏صفت كه زير بار احكام و اوامر حق نمى‏روند و تكبر مى‏ورزند در عبادت و كوتاهى در معصيت و طغيان نمى‏كنند؛ مثل شيطان كه بعد از ترك سجده به آدم هر روز و شب چه اندازه معصيت مى‏كند و اغواى بندگان خدا، بلكه مقابل دستگاه الهى دستگاهى درست كرده هر چه را خدا امر مى‏كند او نهى مى‏كند و بالعكس، او هدايت مى‏كند اين اضلال، او ارشاد مى‏كند او افساد، او دوست بندگان است او دشمن آن‏هاست. و امروز تمام اين شيطان صفتان جامع جميع اين صفات هستند از روى نخوت و تكبر و ... .
«وَلَهُ يَسْجُدُونَ»، آن‏هم بسا سجده‏هايى كه چندين سال طول بكشد كه سجده منت‏هاى خضوع است و ائمه اطهار عليهم‏السلام چه سجده‏هاى طولانى داشتند مثل حضرت سجاد عليه‏السلام و حضرت كاظم عليه‏السلام در حبس. و اين آيه شريفه از آيات سجده است و به مذهب شيعه مندوبه و به مذهب حنفيه واجبه است، و ذكر سجده على المعروف: لا إله إلاّ اللّه‏ حقّاً حقّاً لا إله إلاّاللّه‏ إيماناً وتصديقاً لا إله إلاّ اللّه‏ عبودية ورقّاً سجدت لك يا ربّ لا مستكبراً ولا مستنكفاً بل أنا عبد ذليل خاضع خاشع لا أملك لنفسي نفعاً ولا ضرّاً ولا موتاً ولا نشوراً[3].
تمّ بحمد اللّه‏ و منّته سورة مباركة الأعراف
و يتلوها إن شاء اللّه‏ تعالى سورة مباركة الأنفال
و الحمد للّه‏ أولاً و آخراً و ظاهراً و باطناً
و صلّى اللّه‏ على محمد و آله الطيبين
----------------------------------------------------------
[1] .  بحار الأنوار : ج18 ، ص324 .
[2] .  اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! نگهدارى كنيد و حفظ كنيد خود را و كسانى كه اهل شما هستند از آتشى كه سوخت آن مردم و سنگ‏هاست و بر آن آتش موكل هستند فرشتگانى غليظ اللسان [= درشت سخن ] سخت‏گير، مخالفت نمى‏كنند فرمان الهى را و آنچه به آن‏ها امر مى‏شود به جا مى‏آورند. سوره تحريم: آيه 6 .
[3] .  امالى صدوق: ص742، و وسائل الشيعة: ج6، ص245، ح2 . اين دو منبع به اين صورت آورده‏اند : « لا إله إلاّ اللّه‏ حقاً حقاً لا إله إلاّ اللّه‏ إيماناً . . . بل أنا عبد ذليل خائف مستجير » .

نوشتن دیدگاه