اشارات :: اسفند 1381، شماره 46
سیدعلی‏اصغر موسوی
در هاله‏ای از نور، آرام آرام پیش می‏آمدند و زمین زیر پایشان از تواضع، مثل حریر نرم می‏شد.
عده‏ای سایه نشین، که همیشه در تاریکی به سر برده بودند، گویی قصد مقابله با نور دارند؛ با صلیب‏های به ظاهر آراسته، با ناآرامیِ تمام و با گیسوان چلیپایی، بازی می‏کردند و تمام ذهنشان سرشار از شکّ بود؛ شکّ به آن‏چه در دست و دلشان بود.
امّا آنان که در هاله‏ای از نور پیش می‏آمدند، تبلور وجودشان مثل آب زلال و صداقت حضورشان، مثل خورشید، آشکار بود.
هستی، چنان غرق تماشایشان بود که انگار خداوند، بهشت را به معرض تماشا گذاشته است. تواضع خورشید در آسمان و کُرنش خاک در زمین نشان می‏داد که آن «پنج تن»، آیینه‏ی جمال الهی‏اند؛ برگزیدگان راستین خداوند در زمین. و عنایت الهی، آنان را زیر چتری از حمایت گرفته است. عطر «کسای» حقیقت از وجودشان می‏تراوید و نگاهشان آکنده از تبسّم مِهربانی بود.
پنج تن، پنج کهکشان و پنج اقیانوس که وجودشان نشانه‏ی عظمت الهی و سر چشمه‏ی زلال معرفت است.
چه کسی می‏تواند به انکار برخیزد؛ وقتی که آدم علیه‏السلام بگوید: اِلهی یا حَمیدُ بِحَقّ مُحَمّدٍ صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ...؟
وقتی که نوح بگوید: ...، وقتی ابراهیم و موسی و عیسی بگوید: ... چه کسی می‏تواند انکار کند!
محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم یعنی: قرآن، یعنی: لَوْلاک لَما خَلَقتُ الْاَفْلاک؛ علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام ، حسن علیه‏السلام و حسین علیه‏السلام یعنی: محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، یعنی: اِنَما یُریدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجسَ اَهْلَ البَیْتِ و یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیرا.
چه کسی می‏تواند سخاوت خورشید، شرافت ماه، صداقت آب، کرامتِ درخت و نجابت گل را نادیده بگیرد.؟!
رنگ از رخسار «ابو حارثه» و نصارای نجران پریده بود و لرزش دست‏هایشان، نشان از ضعف و پشیمانی داشت. نجوایی در ضمیر ناخودآگاه ابو حارثه جریان گرفت او که عطر پیامبران دارد، او که مثل پیامبران می‏نشیند، او که آسمان و زمین می‏ستایندش. از آن لحظه که دست‏هایش بوی قنوت بگیرند، توفان خشم الهی، همه‏ی دشت‏ها و کوه‏ها را متلاشی خواهد کرد. از جا می‏خیزد و سر بر آستانِ کبریایی پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم می‏گذارد: ای ستوده‏ترین خلقت الهی، ای آسمانی‏ترین آیینه‏ی خلقت و ای حقیقت محض! رضای ما، در رضایت تو است و رشته‏ی جان ما در دست‏های آسمانی‏ات.
در دایره‏ی قسمت، ما نقطه‏ی تسلیمیم     لطف، آنچه تو اندیشی، حکم، آنچه تو فرمایی

نوشتن دیدگاه